«Η γοητεία της συμπτωματικής εικόνας»: Για την πρώτη έκθεση φωτογραφίας του Μορφωτικού Κέντρου Λόγου «ΑΛΗΘΩΣ». 9-15 Αυγούστου 2019

Στην εποχή που η ευκολία της αποτύπωσης της φωτοστιγμής μάς έχει όλους μετατρέψει σε επίδοξους φωτογράφους, καθώς με περισσή ευκολία δεν αφήνουμε στιγμή να περάσει αφυλάκιστη στα pixel της οθόνης των smart phone μας, η Έκθεση Φωτογραφίας της νεοσύστατης Βιβλιοθήκης της Ενορίας Βανάτου, ως διεύρυνση της δράσης του Μορφωτικού Κέντρου Λόγου «ΑΛΗΘΩΣ» και σε εικαστικό επίπεδο, θα μπορούσε να θεωρηθεί ανώφελη.

Κι όμως.

Αυτή ακριβώς η ευκολία της φωτογραφικής αποτύπωσης είναι που κάνει ξεχωριστή την απόφαση για την παρουσίαση της δουλειάς των Λουκία Καποδίστρια και Καλλιόπη Ζιάκα και νοηματοδοτεί την έναρξη των δράσεων του «ΑΛΗΘΩΣ», ανοίγοντας τις θύρες του στην παραμυθητική σφαίρα της  Τέχνης.

Και ο λόγος δεν έγκειται απλά στην γοητεία της συμπτωματικής εικόνας που αποτυπώνεται με το φακό τους από μια γωνία απροσδόκητη.

Έγκειται κυρίως στην ενεργοποίηση του βλέμματος του θεατή  να αναζητήσει τον κρυμμένο κώδικα μέσα σε κάθε μία,  να προσπαθήσει να τον αποκωδικοποιήσει και να εμβαθύνει μέσα του.

Κοινή συνισταμένη: η επιλογή θεμάτων από τα ταξίδια τους σε διαφορετικές χώρες –πόλεις.

Ωστόσο και οι δύο δεν επιλέγουν την τουριστική προσέγγιση της θέασης του τόπου που επισκέπτονται.

Φωτογραφίζουν την ατμόσφαιρά του, το πνεύμα του και προσπαθούν να μας διηγηθούν ιστορίες, που είτε βρίσκονται μπροστά στα μάτια τους είτε ενεργοποιούν τη φαντασία τους. Επιλέγοντας όμως να αποτυπώσουν τις συγκεκριμένες εικόνες, επιλέγουν παράλληλα να αποτυπώσουν και αυτό που είναι απόν.

Είναι αυτό που «βλέπει» ο κάθε ταξιδιώτης όταν επισκέπτεται την Ανδαλουσία, τη Βιέννη, την Αθήνα ή τη Ζάκυνθο. Δεν κατέχει όμως τα εκφραστικά μέσα να το αποτυπώσει.

Τα έργα των Λουκία Καποδίστρια και Καλλιόπης Ζιάκα το επιτυγχάνουν.

Έτσι η συναισθηματική τοπιογραφία των εικόνων τους μας κάνει να χαιρόμαστε για «το  προχώρεμα του κορμιού επάνω απ’ την ανάγλυφη τούτη ταινία που είναι το έδαφος», όπως λέει ο Δημήτρης Πικιώνης, και «το πνεύμα μας ευφραίνεται από τους άπειρους συνδυασμούς των τριών διαστάσεων του Χώρου, που μας συντυχαίνουν και αλλάζουν στο κάθε βήμα ένα γύρω μας, και που το πέρασμα ακόμα ενός σύννεφου ψηλά εις τον ουρανό είναι ικανό να τους μεταβάλλει».

Και ακολουθώντας τις συμπτωματικές εικόνες της Καλλιόπης και της Λουκίας, «προσπερνούμε δίπλα σε τούτο το βράχο, τον κορμό του δέντρου ή κάτω από τούτο το θύσανο της φυλλωσιάς του. Ανεβαίνουμε, κατεβαίνουμε μαζί με το έδαφος, απάνω εις τα κυρτώματά του, τους γήλοφους, τα όρη ή βαθιά μέσα στις κοιλάδες. Χαιρόμαστε την επίπεδη έκταση της πεδιάδος, μετρούμε τη γη με τον κόπο του κορμιού μας...»[i]

Οι φωτογραφικές ιστορίες της Καλλιόπης και της Λουκίας  κατευθύνουν την όρασή μας έτσι ώστε να δούμε τα καθημερινά πράγματα που μας περιβάλλουν, μέσα από τον δικό τους καλλιτεχνικά δομημένο τρόπο.

Μέσα από την μαθητεία τους στον φωτογραφικό τομέα του Πολιτιστικού Ομίλου Φοιτητών του Πανεπιστημίου Αθηνών (Π.Ο.Φ.Π.Α.), καταθέτουν την αγάπη για τον περιβάλλοντα χώρο τον οποίο ενοικούν ή προσωρινά επισκέπτονται και μας διηγούνται τις ιστορίες τους, που εκτυλίσσονται μέσα σε μνημεία, σε μουσεία, σε λεωφορεία, σε αμμουδιές, σε χωράφια, στην τσιμεντένια πόλη.

Και είναι ιστορίες ανθρώπων, ζώων, αγαλμάτων, σκιών και συμβόλων.

Η συνέκθεσή τους στην νεοσύστατη Βιβλιοθήκη της Ενορίας Βανάτου, εκτός από τη δροσιά της νεανικής ματιάς, που εμβαπτίζει το νέο αυτό χώρο σε κολυμπήθρα καλλιτεχνικής έκφρασης ταλαντούχων νέων παιδιών, μας γεμίζει αισιοδοξία για την πορεία του εγχειρήματος, και ανοίγει το δρόμο και για άλλες πολλά υποσχόμενες συνεκθέσεις τους στον χώρο της Τέχνης της Φωτογραφίας.

---

[i] Δημήτρη Πικιώνη, Κείμενα, Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης, Αθήνα 1987, Συναισθηματική Τοπιογραφία, σ.73