Δευτέρα 12 Νοεμβρίου 2018

Παρουσίαση βιβλίου Γιάννη Καλπούζου «Γινάτι. Ο σοφός της λίμνης» Πορτοκάλι- Σάββατο 10 Νοέμβρη 2018


Αγαπητοί Φίλοι,

Έχοντας πια συμπληρώσει ένα μεγάλο ράφι στην προσωπική μου βιβλιοθήκη με το όνομα Γιάννης Καλπούζος, καθώς είμαι φανατική αναγνώστρια των έργων του,  χάρηκα πολύ, όταν η κ. Ντένια Πάτρα, από τη «Λέσχη Ανάγνωσης Κερίου», μου πρότεινε να παρουσιάσω το τελευταίο του βιβλίο, με τίτλο «Γινάτι. Ο σοφός της λίμνης», που ήδη η α΄ έκδοση, το Μάρτιο του 2018, βγήκε σε 50.000 αντίτυπα.
Μετά αναλογίστηκα ότι ο Γιάννης Καλπούζος έρχεται τέταρτη φορά στη Ζάκυνθο και δεύτερη φορά στο «Πορτοκάλι», οπότε και μετά και την εκπληκτική επιτυχία του «Ιμαρέτ», της «Σέρρα», και των υπολοίπων έργων του, είναι ήδη τόσο γνωστός σε όλους σας, ώστε περιττεύει ακόμα μία παρουσίαση, που και τον ίδιο θα έκανε να βαριέται, αλλά και εσάς, που ανυπομονείτε να του θέσετε ερωτήσεις.
Γι’ αυτό θα περιοριστώ να μοιραστώ μαζί σας, πολύ σύντομα, κάποιες προσωπικές σκέψεις, που μου γεννήθηκαν τις τελευταίες μέρες, στην προσπάθειά μου να ξεφύγει λίγο το μυαλό μου απ’ τη σεισμική δραστηριότητα.
Σκέψεις, που από γινάτι περισσότερο, θα σας εκθέσω.
Κατ’ αρχήν «Ο σοφός της λίμνης», είναι ένα ιστορικό μυθιστόρημα. Αναφέρεται στην Ήπειρο, την ταραγμένη περίοδο των ετών 1917-1929.
Μέσα από τις σελίδες του, θα περάσουν ολοζώντανα ο Εθνικός Διχασμός (1914-1917), η Μικρασιατική Καταστροφή, η απόπειρα δημιουργίας Πριγκιπάτου στην Πίνδο, από Ιταλούς, Ρουμάνους και Βλάχους, το 1917,  οι εργασίες για την εξόρυξη πετρελαίου στη Δραγοψά Ιωαννίνων, το 1919, η ανταλλαγή πληθυσμών μετά την υπογραφή της σχετικής σύμβασης στη Λοζάνη, στις 30 Ιανουαρίου 1923 και η αποχώρηση των Τουρκογιαννιωτών από τα Γιάννενα, στις 9 Ιουλίου 1924 και πολλά άλλα.
Ο συγγραφέας παρουσιάζει τα γεγονότα αυτά, όπως ακριβώς ο μαέστρος μελετάει την παρτιτούρα όλης της ορχήστρας. Δηλαδή η παρουσίαση της ιστορίας δεν είναι μόνο μία σειρά γεγονότων και δεν είναι μονογραμμική. Μελετάται ταυτόχρονα και σε πλάτος, ενώ οι μικρές προσωπικές ιστορίες των ηρώων συνθέτουν το πρόσωπο της μεγάλης Ιστορίας.
Έτσι σε όλο το βιβλίο, η αφήγηση, ισορροπεί μέσα στο ισοσκελές τρίγωνο:  Ιστορία -  Πόλη -Άνθρωπος. Κάθε πλευρά του τριγώνου αυτού αναπτύσσεται ισόρροπα, καθώς ο συγγραφέας δεν αφήνει κενά και σιγά σιγά μετατρέπεται σ’ έναν κύκλο, στον οποίο όλα στροβιλίζονται επιβάλλοντας την τελική όσμωση.
Η δεύτερη πλευρά του τριγώνου είναι η πόλη των θρύλων, τα Γιάννενα, της οποίας ο πληθυσμός στην αρχή της αφήγησης είναι μικτός και κατοικείται από 20.000 Έλληνες, Οθωμανούς και Εβραίους. Σ’ αυτήν αναγκάζεται να μεταναστεύσει από το χωριό του ο κεντρικός ήρωας.
Με μεγάλη μαεστρία ο Γ. Καλπούζος παρουσιάζει την κοσμοπολίτικη ατμόσφαιρα της πόλης και εκπλήσσει με τις άπειρες λεπτομέρειες που γνωρίζει για τις χοροεσπερίδες της, τα θέατρα της εποχής, τα καφενεία, τις μαντολινάτες, τις καντάδες των ερωτόπληκτων και περιγράφει με καταπληκτική λεπτομέρεια τόπους αναφοράς, οι οποίοι, μέχρι και σήμερα παίζουν σημαντικό ρόλο στην πόλη των Ιωαννίνων, όπως η λίμνη Παμβώτιδα- η τα πάντα τρέφουσα, το Νησάκι και η οδός Ανεξαρτησίας.
 Η εξαιρετική ασπρόμαυρη φωτογραφία της Βούλας Παπαϊωάννου (1898-1990) στο εξώφυλλο, από το προσωπικό της αρχείο, το οποίο δώρισε η ίδια στο Μουσείο Μπενάκη, και παρουσιάζει τη Λίμνη των Ιωαννίνων, γύρω στο 1950, μας εισάγει από την πρώτη στιγμή, που παίρνουμε το  μυθιστόρημα στα χέρια μας, σε μία άλλη εποχή, και εμβολίζει με το κόκκινο, επιζωγραφισμένο χρώμα του πανιού της βάρκας, την ιστορία που θα διαβάσουμε, προοικονομώντας  τα πάθη και την ένταση των συναισθημάτων των ηρώων.
Κεντρικός ήρωας είναι ο Ζώτος, που καταλήγοντας στα Γιάννενα προσπαθεί με κάθε τρόπο να βιοποριστεί κι ερωτεύεται την Τουρκογιανιώτισσα Χαβαή. Γύρω του υπάρχουν πολλά πρόσωπα. Ο αμφιλεγόμενος  παπα- Λέρας, ο κομπογιαννίτης γιατρός Μαργαζής, η Κήκω, ο Καμπέρ εφέντης, η Ρεσιτά Χανούμ, η Σαραλίν, ο Βιργίλης, ο Γκίνης, η Μελίτα, των οποίων την εμπλοκή στην ερωτική ιστορία Ζώτου – Χαβαής, δεν θα αποκαλύψουμε για να την αναζητήσετε στο βιβλίο.
Θα σταθώ μόνο στον σιορ- Δονάτο, τον μέντορα των δύο ερωτευμένων, ο οποίος δίνει σοφές συμβουλές και κρύβει κι αυτός δικά του μυστικά και ανομήματα. Ο σιορ- Δονάτος, είναι ο συμβουλάτορας που κάθε νέος θα ήθελε στη ζωή του και που με τη σοφία των λόγων του, παίρνει τη μορφή του φύλακα–αγγέλου, και δίνει την ευκαιρία στο συγγραφέα να διατυπώσει αυτόν τον υπέροχα αποφθεγματικό λόγο, που μας βάζει πολλές φορές σε σκέψη και κουρδίζει το ρολόι του μυθιστορήματος.
 Γιατί σ’ ένα μυθιστόρημα υπάρχει πάντα ένα ρολόι. Ο συγγραφέας μπορεί να απεχθάνεται το ρολόι του, αλλά η βάση του μυθιστορήματος είναι η «υπόθεση» και η «υπόθεση» είναι η αφήγηση των γεγονότων σύμφωνα με τη ροή του χρόνου. Και σ’ αυτό ο Γ. Καλπούζος αποδεικνύεται μεγάλος μάστορας.
Για να φτάσουμε στην καρδιά του μυθιστορήματος δε φτάνει μόνο να έχουμε στη διάθεσή μας συγκροτημένους χαρακτήρες, τοποθετημένους προσεχτικά μέσα στο χρόνο και στο χώρο. Χρειάζεται ακόμα να είμαστε ικανοί να τους ενεργοποιούμε, να αντλούμε όλα τα διδάγματα που μπορούν να μας δώσουν.
Αυτό ο Γ. Καλπούζος το καταφέρνει, γιατί διαθέτει πλούτο εσωτερικό, και μια παιδεία βαθιά ανθρώπινη, ικανή να κατανοήσει, να αισθανθεί, να ζωντανέψει τους ήρωές του και να τους οδηγήσει να φωλιάσουν μέσα στην καρδιά και στη σκέψη μας.
Ειδική μνεία αξίζει να γίνει στη γλώσσα που χρησιμοποιεί.
Είναι μια γλώσσα ιδιαίτερη, μπολιασμένη με ελληνικές ντοπιολαλιές και πολύ δουλεμένη.
Σε όσους δεν έχουν ξανακούσει ηπειρώτικα ίσως τους ξενίσει.
Δίχως αυτή όμως δεν θα κερδίσουν το εισιτήριο για να ταξιδέψουν στον κόσμο του μυθιστορήματος.
Τελειομανής και σ’ αυτό ο συγγραφέας, με την κοπιώδη γλωσσική ανασύσταση της εποχής που συνθέτει, κατακτά όλες τις λογοτεχνικές  αρετές.
Ελπίζω να μη με διαψεύσει, τολμώντας να διατυπώσω ότι και αυτό εντάσσεται σε μία καθαρά υπολογισμένη θέση ιστορικής αυτοσυνειδησίας, την οποία μόνο μέσα από την προσεχτική εξέταση στο μικροσκόπιο μακρινών εποχών, που ταλανίστηκαν από ιστορικά προβλήματα αντίστοιχα με τα δικά μας, μπορούμε να αποκτήσουμε.
Ευτυχώς ο Καλπούζος δεν γράφει ένα ακόμα love story. Δεν κάνει «τέτοιου είδους» λογοτεχνία.
Μέσα από την ιστορία αγάπης του Ζώτου και της Χαβαής και τις μικρές ιστορίες των δορυφόρων υπολοίπων ηρώων του βιβλίου, συντίθεται το πρόσωπο της μεγάλης Ιστορίας, και ένα πολύ σημαντικό μήνυμα: να παραμείνουμε προσηλωμένοι στις αξίες μας και στις επιλογές μας, παρ’ όλα τα φτιαχτά σύνορα που βάζουν κατά καιρούς ανάμεσά μας.
Αυτό από μόνο του κατά τη γνώμη μας αρκεί για να προτρέψουμε κάποιον να διαβάσει το νέο βιβλίο του Γ. Καλπούζου.
Σας ευχαριστώ!


Τρίτη 14 Αυγούστου 2018

«Angels and Demons» του Ωάννες (aka yiannis brouzos)



H γνωριμία μου με τον Γιάννη Μπρούζο (http://yiannisbrouzos.wixsite.com/oannesέγινε στην έκθεση ζωγραφικής που οργάνωσε το Μουσείο Σολωμού και Επιφανών Ζακυνθίων, από 8 έως 30 Δεκεμβρίου 2017, με αφορμή τα 150 χρόνια από τη γέννηση του Γρηγορίου Ξενόπουλου. Σ’ αυτήν  ο Γιάννης συμμετείχε με τα έργα: «Τυχεροί και Άτυχοι» ( 35χ50 εκ.) και «Πλούσιοι και Φτωχοί» (50χ70 εκ.), μολυβοκάρβουνα σε χαρτί, εμπνευσμένα από τα ομώνυμα έργα του μεγάλου ζακυνθινού θεατρικού συγγραφέα.



Τότε εντυπωσιάστηκα από την τεχνική του, καθώς κατάφερε σε ελάχιστο χώρο να  μεταμορφώσει το χαρτί του σε θεατρικό σκηνικό και να παρουσιάσει, καταλύοντας την προοπτική, τα σημαντικά γεγονότα από την υπόθεση των δύο μυθιστορημάτων, να αναδείξει το πνεύμα του συγγραφέα και να συμβολοποιήσει τις μορφές και τις εσωτερικές αντιθέσεις που βίωναν.
Περισσότερο όμως από όλα με συγκίνησε η επαφή του με τους μαθητές του, καθώς όχι μόνο  τους ενθάρρυνε να φέρουν στο Μουσείο και δικά τους έργα για τον Ξενόπουλο, αλλά κυρίως γιατί διαπίστωσα ότι η σχέση του με τα παιδιά δεν ήταν εκείνη του απρόσιτου καθηγητή, αλλά του φίλου, του συμπαραστάτη, του πραγματικού παιδαγωγού. Και είδα για μία ακόμα φορά πόσο σημαντικό είναι ο δάσκαλος να είναι πραγματικά κοντά στους μαθητές του, αφήνοντας την καρέκλα της αυθεντίας και αγγίζοντας την ψυχή του εφήβου, τις ανησυχίες του και τους προβληματισμούς του…
Η έκθεσή του τώρα στο Al nur gourmet restaurant, στο Αργάσι, υπό την αιγίδα του ομίλου Unesco Zακύνθου, που αποτελείται από έξι παλιότερα έργα και οκτώ νέα, που δημιούργησε κατά την παραμονή του τα τελευταία δύο χρόνια εδώ, μου έδωσε την ερμηνεία, του γιατί ο Γιάννης είναι κοντά στους μαθητές του:
Επειδή διαλύει το Εγώ του, το κατακερματίζει, αφουγκράζεται την ατμόσφαιρα γύρω του, τον ήλιο, το φως, την άμμο, τη θάλασσα, γίνεται Ένα με το περιβάλλον και αφήνει το πνεύμα του ελεύθερο να  κυοφορήσει τους δαίμονες ή τους αγγέλους που κρύβονται μέσα του. 
Η μόνη παρρησία είναι η αλήθεια της ψυχής, που μεταμορφώνεται σε πλαστικό έργο, με άπειρες ραφές και ακίδες, αιχμηρή, ασταθής, ανισόρροπη και συγχρόνως στιβαρή, κραυγαλέα και σιωπηλή.
Και αυτή η αλήθεια είναι εκείνη που διαμορφώνεται από το περιβάλλον του όμορφου νησιού μας, του πληγωμένου από την τουριστική ανάπτυξη, που συγκινεί τον καλλιτέχνη και τον ενεργοποιεί να αναζητήσει τις δικές του αλήθειες και να τις εντάξει στη δική του συμπαντική σφαίρα.
Και γι’ αυτό ακριβώς ξεχωρίζει ο Γιάννης ως παιδαγωγός:  γιατί τολμάει να υψώσει τη δική του ευαισθησία σ’ αυτό που οι άλλοι θέλουν να παρουσιάσουν ως όμορφο, ελκυστικό, τουριστικά εμπορεύσιμο, οικονομικά συμφέρον. Θέτοντας μάλιστα και τη δουλειά του στην υπηρεσία του κοινού σκοπού για το Διονύση Προκόπη, μας δίνει ένα μάθημα εθελοντισμού.
Έτσι αναπόφευκτα σκεφτόμαστε πως αν ο καθένας μας υψώσει τη δική του αλήθεια, την δική του εκφραστική δυναμική στη λαίλαπα της σκουπιδοντυμένης τουριστικά ανθηρής θερινής μας μαγείας, ίσως έχουμε κάποια ελπίδα σωτηρίας.
Θα δούμε τους αγγέλους και τους δαίμονές μας και διαλύοντας το δικό μας Εγώ, θα οδηγηθούμε σ’ ένα σωστικό Εμείς, αφήνοντας πίσω μας εγωισμούς και ματαιοδοξίες.
Η τέχνη του Γιάννη Μπρούζου μας δίνει ένα καλό εφαλτήριο για σκέψη και προβληματισμό. Γι΄ αυτό ας την επισκεφτούμε μέχρι τις 22 Αυγούστου στο μαγικό χώρο του Al nur gourmet restaurant, στο Αργάσι.
Θα βγούμε όλοι κερδισμένοι.




Κυριακή 25 Μαρτίου 2018

Μνήμη Γιώργου Γεωργιάδη / Λέσχη «Ο Ζάκυνθος», Σάββατο 24-3-2018




Αγαπητοί Φίλοι του Γιώργου,
Είμαι σίγουρη ότι, οι περισσότεροι απόψε, θα είχατε να καταθέσετε τη δική σας μαρτυρία για τη σχέση σας με το Γ.Γ. Έτσι μόνο τυχαία είναι η δική μου θέση εδώ, οφειλόμενη κυρίως στην καλή μου φίλη Ιωάννα, την οποία και ευχαριστώ για την ευκαιρία που μου έδωσε να αναστοχαστώ στιγμές που είχα την τύχη να ζήσω μαζί του.
Συμπυκνώνοντας ωστόσο τα όσα θα έπρεπε να θυμηθώ κι αφήνοντας πίσω την προσωπική επαφή που είχα αποκτήσει μαζί του, θα ήθελα να σημειώσω κάποια στοιχεία από τη διαδρομή του, που θα σας βοηθήσουν  να θυμηθείτε, μερικά από αυτά που ο Γιώργος έζησε, είδε, αποτύπωσε στη σύντομη ζωή του, τα οποία κουβαλούσε πάντα και κατέθετε, σε όλες του τις ανθρώπινες επαφές.
Ο Γ.Γ. λοιπόν γεννήθηκε τον Οκτώβριο του 1955. Ασχολήθηκε με τη δημοσιογραφία από το 1981 και για 30 χρόνια υπήρξε πολεμικός ανταποκριτής.
Το 1982 κάνει την πρώτη του αποστολή σε πόλεμο, ως απεσταλμένος της «Ελευθεροτυπίας» στο Λίβανο, και στη συνέχεια καλύπτει τα γεγονότα της Μέσης Ανατολής, και κυρίως το Παλαιστινιακό, με αποστολές στο Λίβανο, τη Βόρειο Αφρική, την Υεμένη και αλλού. Από το 1987 μέχρι το 1989 εργάστηκε στην ΕΡΤ. Το καλοκαίρι του 1989, με ομάδα συναδέλφων του, συμμετείχε στη δημιουργία του MEGA. Την ίδια χρονιά μετακινείται στην εφημερίδα ΤΑ  ΝΕΑ.
Κάλυψε δημοσιογραφικά τα σημαντικότερα γεγονότα του 20ου αι.: την εξέγερση στη Ρουμανία, την πτώση του τείχους στο Βερολίνο, τον διαμελισμό της Τσεχοσλοβακίας, το Αλβανικό, τις αλλαγές στην πρώην Σοβιετική Ένωση, τον πόλεμο της πρώην Γιουγκοσλαβίας, τον πόλεμο του Ιράκ, τον Εμφύλιο της Ρουάντα κ. ά. Επίσης κάλυψε πολλές φυσικές καταστροφές, όπως τους σεισμούς σε Πακιστάν, Ανατολία, Κωνσταντινούπολη, Ινδία,  και τα τσουνάμι στη Σρι Λάνκα. Τελευταία ταξίδεψε στην υποσαχάρια Αφρική και ασχολήθηκε με το προσφυγικό, ενώ θεωρούσε πως ο επόμενος πόλεμος δεν θα γίνει για τον μαύρο χρυσό, αλλά για το νερό.
Τα τελευταία χρόνια της ζωής του ζούσε στη Ζάκυνθο και συνεργαζόταν με το περιφερειακό κανάλι IONIAN CHANNEL, κατορθώνοντας μέσα από την εκπομπή του «ΠΡΟΣΩΠΑ», να αναδείξει πολλές πτυχές της ζακυνθινής ζωής, ιστορίας και κουλτούρας.
Έδωσε δύο αξιομνημόνευτες διαλέξεις στο Μορφωτικό Κέντρο Λόγου Μπανάτου «ΑΛΗΘΩΣ» και μας γνώρισε με το κυριολεκτικά ανεξάντλητο φωτογραφικό του υλικό, προβληματίζοντάς μας για το μέλλον του πλανήτη   και κάνοντάς μας να ξανασκεφτούμε τις προσωπικές μας επιλογές και αντοχές στη δυστυχία των προσφύγων και σε άλλα φλέγοντα οικουμενικά ζητήματα.
Αυτές οι εμπειρίες ζωής τον έκαναν να λέει:
 «Δεν έχω την εντύπωση ότι είδα στη ζωή μου πολλά. Άλλωστε, πιστεύω ότι όσο περισσότερα βλέπεις, όσο περισσότερο ταξιδεύεις καταλαβαίνεις ότι δεν είδες τίποτα. Γιατί η κάθε εικόνα, η κάθε στιγμή αλλάζει, ανάλογα με τη διάθεση ή το φόβο σου. Αλλάζει από το φως στο σκοτάδι. Από την απουσία ή τον ίλιγγο. Το κάθε τι μοιάζει διαφορετικό. Σκοπός είναι να γίνεις καλύτερος άνθρωπος κι αυτό μόνο μ΄ έναν τρόπο το καταφέρνεις: Να είσαι δίπλα στους άλλους συνεχώς. Να μπορείς να μιλήσεις, αλλά να ξέρεις και ν’ ακούς. Να βλέπεις τον άλλον από ψηλά, μόνο όταν του δίνεις το χέρι για να σηκωθεί»
Ο Γ.Γ. χρησιμοποίησε το φωτογραφικό του φακό για να μας φέρει πιο κοντά στον «άλλον», ανεξαρτήτου χρώματος, φυλής, κοινωνικής κατάστασης. Οι εικόνες του έγιναν καταγγελία του άδικου, υπογράμμιση του παράλογου, κατάδειξη τρόπου αντίστασης, επίκληση φωνής αντίδρασης. Γιατί το να κοιτάμε τις εικόνες του είναι μία πράξη επιλογής. Σαν αποτέλεσμα αυτής της πράξης, αυτό που βλέπουμε έρχεται κοντά μας –αν και όχι αναγκαστικά σε απόσταση που φτάνει το χέρι μας. Το να παρατηρούμε τις εικόνες του ισοδυναμεί με το να τοποθετούμαστε σε σχέση με αυτές.
Αυτό ήθελε να κάνουμε ο Γιώργος: μέσα από τον φωτογραφικό του φακό, ήθελε να μας μιλήσει για ένα κόσμο που έπρεπε να αλλάξει, έναν κόσμο που έπρεπε Εμείς να τον αλλάξουμε.
Αυτή πιστεύω ότι είναι και η καλύτερη υπόσχεση στη μνήμη του, όλοι εμείς που συγκεντρωθήκαμε απόψε εδώ.
Αναστοχαζόμενη τέλος, αγαπητοί φίλοι, τις δικές μου στιγμές μαζί του, θα ήθελα να καταθέσω την πρώτη, την πολύ πρωινή καλημέρα που ανταλλάσσαμε. Ο Γιώργος επέλεγε πάντα να καλημερίζει με μία φωτοστιγμή από το νησί μας στο φμπ. Πολύ πρωινή κι εγώ, χαιρόμουν να βλέπω την εικόνα που ανέβαζε, την οποία διάλεγε φυσικά από μία απειρία άλλων πιθανών εικόνων.
 Αυτή του η ματιά, με ωθούσε να βλέπω κι εγώ από το ταλαιπωρημένο νησί μας, την ομορφιά, την αλήθεια του, τον πολιτισμό, την ιστορία του και να φορτίζω τις μπαταρίες μου μεταφέροντας στη δική μου καθημερινότητα κάτι από το δικό του ανθρωπογενή τρόπο θέασης του κόσμου. 
Ευχή μου, τις εικόνες του Γ., κάποιες δηλαδή από αυτές, γιατί είναι εκατοντάδες χιλιάδες, να μπορέσουμε να τις δούμε σε ένα καλαίσθητο λεύκωμα, καθώς η δική του οπτική της θέασης του κόσμου, μας/μου λείπει…
Σας ευχαριστώ!

Τα βιογραφικά στοιχεία αντλήθηκαν από το e-περιοδικό: http://www.iskiosiskiou.com/ του π. Παναγιώτη Καποδίστρια (Fb:panagiotis kapodistrias).

Παρασκευή 26 Ιανουαρίου 2018

Παρουσίαση καταγραφής έργων Παύλου Καρρέρ στο αρχείο του Μ.Σ.& Ε.Ζ.

 

Kυρίες & Κύριοι, Αγαπητοί Φίλοι,

Το είδος της μουσικής που ακούγεται σήμερα στα καταστήματα που προσφέρουν μουσική ψυχαγωγία στο νησί μας καί από έλλειψη ποιότητας χαρακτηρίζεται καί διαστρεβλώνει την αυθεντικότητα του τουριστικού προϊόντος που θέλουμε να προσφέρουμε στους επισκέπτες μας και για το οποίο όλοι ενδιαφερόμαστε.Με ποιον τρόπο λοιπόν θα γίνει μία αναγέννηση στο μουσικό τοπίο και πώς η νέα γενιά θα εκπαιδευτεί να επιλέγει το ποιοτικό, το αυθεντικό, το επτανησιακό μέλος και με αυτό θα διασκεδάζει, θα ερωτεύεται, θα επικοινωνεί; Πώς θα ενισχυθεί η σωστή εκπαίδευση που θα λάβει από τα ιδιωτικά ωδεία μας, από το υποβαθμισμένο δυστυχώς Μουσικό Σχολείο, και από το Δημόσιο (Σχολείο), που έχει την τάση να καταργήσει μουσικά και καλλιτεχνικά μαθήματα από το ωρολόγιο πρόγραμμα διδασκαλίας;
Το Μουσείο Σολωμού, ενστερνιζόμενο τον εκπαιδευτικό ρόλο του, από της ιδρύσεώς του, έχει αναζητήσει τρόπους για να καλλιεργήσει το ενδιαφέρον του μαθητικού κόσμου για την μουσική και να προσφέρει στο ευρύτερο κοινό ιστορική  μόρφωση.


ΔΙΑΦΑΝΕΙΑ 2: 
Το ΚΑΤΑΣΤΑΤΙΚΟ του Μουσείου
«Ο καταρτισμός ειδικού αρχείου εγγράφων και χειρογράφων του Σολωμού και άλλων επιφανών της Ζακύνθου τέκνων και ειδικής βιβλιοθήκης προς μελέτη του βίου και της εποχής των οπωσδήποτε διακριθέντων Ζακυνθίων», εμπεριέχεται στις ιδρυτικές αρχές του Καταστατικού του Σωματείου με την επωνυμία «Μουσείον Σολωμού & Επιφανών Ζακυνθίων» (Μ.Σ.&Ε.Ζ.) (1968), που έχει σαν σκοπό «τη διατήρηση, ενίσχυση και διάδοση του εθνικού, πνευματικού και καλλιτεχνικού αισθήματος, που χαρακτηρίζει όχι μόνο τους επιφανείς της Ζακύνθου άνδρες, αλλά και τον Ζακυνθινό λαό όλων των τάξεων».
Οι φωτισμένοι Ιδρυτές του Σωματείου Μ.Σ.&Ε.Ζ. διέβλεψαν ότι, με τη συγκέντρωση των αρχείων, γίνεται εφικτή η συγκέντρωση των τεκμηρίων του έθνους προς όφελος του κοινού.
Μισόν αιώνα δηλαδή πριν, ενετόπισαν τον νέο ρόλο των αρχείων στις μέρες μας, κατά τον οποίον οι αρχειοθέτες έχουν τώρα μίαν άλλη φιλοδοξία: ο όγκος των τεκμηρίων που συγκεντρώνουν να μη χρησιμεύει μόνο στον ειδικευμένο ιστορικό.
Με αυτή την έννοια και το Μουσείο Σολωμού, υλοποιώντας το ρόλο του ως ένα Σύγχρονο Μουσείο, δεν περιορίζεται στον εντοπισμό και την περισυλλογή μεμονωμένων στοιχείων, ούτε στην στείρα μουσειακή παρουσίασή τους, αλλά καταξιώνεται με τη γενναιόδωρη προσφορά του συγκεντρωθέντος υλικού στις γνωστικές ανάγκες ενός διψασμένου χώρου, και γίνεται ένας ώριμος συλλέκτης, που εκθέτει τη συλλογή του, και βοηθά να δούμε από μία άλλη οπτική το ρόλο που τα μικρά περιφερειακά μουσεία μπορούν να διαδραματίσουν σήμερα.

Απόψε έχουμε τη χαρά να ακροασθούμε ένα από τα μουσικά αρχεία που φυλάσσονται στο Μουσείο, το οποίο βγαίνει από τα ντουλάπια και έρχεται να επικοινωνήσει με τα αυτιά μας και γιατί όχι (;) να προβληματίσει για το κατά πόσον πρέπει να ακούγεται περισσότερο αυτού του είδους η μουσική.
  Ο Παύλος Καρρέρ με ευρωπαϊκές σπουδές και με την επίδραση της ιταλικής όπερας, μαζί με το δημοτικό τραγούδι και την έντεχνη ελληνική ποίηση των Αριστοτέλη Βαλαωρίτη, Ιουλίου Τυπάλδου, Αχιλλέα Παράσχου, Αλέξανδρου Σούτσου Ραγκαβή κ.α. αναδεικνύεται ο κορυφαίος συνθέτης του 19ου αι. και εξασφαλίζει του αποδοχή και καταξίωση μεγάλη στην εποχή του.

ΔΙΑΦΑΝΕΙΑ 3:

Η προθήκη Καρρέρ & το πιάνο του, εξώφυλλο της Αυτοβιογραφίας & το χειρόγραφο από την «Κυρά – Φροσύνη» & το λιμπρέτο από τη «Δέσπω».

Γεννήθηκε στη Ζάκυνθο στις 12 Μαΐου 1829, γιος του Κωνσταντίνου και της Πηγής, το γένος Χαριάτη. Το 1839 μπήκε εσωτερικός μαθητής στο Ιόνιο Γυμνάσιο Κέρκυρας, ενώ το 1843 συνέχίσε τις εγκύκλιες σπουδές του με τον Ιγνάτιο Μαρτζώκη, καθηγητή και διευθυντή του Λυκείου Ζακύνθου και με τον μετέπειτα επίσκοπο Κυθήρων, ιερέα Κωνσταντίνο Στρατούλη.
Τα πρώτα μαθήματα πιάνου και μουσικής τα πήρε από τον Ιταλό μουσικοδιδάσκαλο Τζουζέππε Κρίκκα και αργότερα από το διευθυντή της πρώτης Ζακυνθινής Φιλαρμονικής Φραντσέσκο Μαρανγκόνι. Πρώτες συνθέσεις του, σήμερα χαμένες, είναι Το Αηδόνι, βάλς, και η μελοδραματική σκηνή Ο προσκυνητής της Καστίλλης, σε κείμενο Γεωργίου Λαγουϊδάρα. Μετά τις επιτυχίες του αυτές αποφάσισε να αφιερωθεί ολοκληρωτικά στη σύνθεση, γι’ αυτό το 1850 αναχώρησε για σπουδές μουσικής στο Μιλάνο, όπου σπούδασε και σταδιοδρόμησε για επτά ολόκληρα χρόνια.
Στις 25 Αυγούστου 1852 ανεβαίνει στο θέατρο του Μιλάνου «Κάρκανο» η τρίπρακτη όπερά του Dante e Bice [Δάντης και Βεατρίκη], σε κείμενο Serafino Torelli, της οποίας σώζεται μόνον το λιμπρέτο. Το 1854 ανεβαίνει στο θέατρο «Σαν Τζιάκομο» της Κέρκυρας η Isabella d’ Aspeno [Ισαβέλλα του Άσπεν]. Η ίδια όπερα ανεβαίνει αργότερα στο «Κάρκανο», ενώ στις 19 Ιανουαρίου 1856 ανεβαίνει ξανά στο ίδιο θέατρο η λυρική τραγωδία του, με πρόλογο και τρεις πράξεις, σε κείμενο Ιωσήφ Σαπίου La Rediviva [Η Αναζήσασα]. Όμως η άρνηση της «Σκάλας» του Μιλάνου ν’ ανεβάσει έργα του τον ωθεί να αποφασίσει να επαναπατριστεί.

Στο Μουσείο Σολωμού λοιπόν, σώζεται, το μεγαλύτερο μέρος των χειρογράφων του Παύλου Καρρέρ (1829-1896), τα οποία διασώθηκαν από την καταστρεπτική σεισμοπυρκαγιά του 1953, χάρη στις προσπάθειες του ακούραστου Νικολάου Βαρβιάνη, καθώς και τα Απομνημονεύματα του συνθέτη, που σταματούν απότομα τη διήγηση μετά τον Απρίλιο του 1887. (Ο Καρρέρ πεθαίνει το 1896).

Όπως είναι γνωστό, το ελληνικό κοινό λάτρεψε τον Καρρέρ αφού έργα του ανέβαιναν τόσο στα Επτάνησα, στην Ελλάδα, αλλά και σε όλες τις ελληνικές παροικίες του εξωτερικού. Πολύ καιρό μετά το θάνατό του, ως το 1930 περίπου, οι όπερές του Μάρκος Μπότσαρης και Κυρά Φροσύνη, αλλά και οι Ελληνικές μελωδίες του, με επί κεφαλής τον Γέρο Δήμο, γνώρισαν δημοτικότητα πραγματικά μοναδική στα χρονικά της μουσικής μας ιστορίας.

ΔΙΑΦΑΝΕΙΑ 4: Ανθοδέσμη ελληνικών μελωδιών δι’ άσμα και κλειδοκύμβαλον & Οι χοροί της προθήκης: Luisa Miller και Les belles Armenes.
Ένα χαρακτηριστικό της πολυσημίας του υλικού που φυλάσσεται στο Μουσείο, είναι και το εξής, που περιγράφει ο ίδιος στα Απομνημονεύματά του: Στις 12 Ιανουαρίου 1875, ανεβαίνει ο Μάρκος Μπότσαρης στην Πάτρα και στο τέλος της Α΄ πράξης «εις νεανίας κομψότατα ενδεδυμένος την Ελληνικήν ενδυμασίαν μοι προσέφερεν, επί βελούδινου μικρού προσκεφαλαίου, έναν αργυρούν στέφανον εκ μέρους του πατραϊκού κοινού, εις ένδειξην αγάπης και υπολήψεως. Αυτή η στιγμή είχε τύπον όλως εθνικόν και μεγίστης σημασίας».
Αυτό το στεφάνι εκτίθεται σήμερα στην «Προθήκη Καρρέρ» στο Μουσείο.


 ΔΙΑΦΑΝΕΙΑ 5: τα δύο βιβλία.
Αναλυτική καταγραφή των ευρισκομένων έργων του Π. Καρρέρ στο Μουσείο έχει δημοσιευτεί από το μουσικολόγο Γιώργο Λεωτσάκο στο βιβλίο «Παύλος Καρρέρ, Απομνημονεύματα και Εργογραφία, εκδ. Μουσείο Μπενάκη – Ιόνιο Παν/μιο/Τμήμα Μουσικών Σπουδών, Αθήνα 2003».
Αξιολογότατη και η μελέτη της Aύρας Ξεπαπαδάκου, «ΠΑΥΛΟΣ ΚΑΡΡΕΡ, εκδ. Fagotto, 2013».

ΔΙΑΦΑΝΕΙΑ 6: La Belle Zakynthe, Valzer, σελ.1-2 (διακρίνεται στον τίτλο πάνω δεξιά η υπογραφή του Καρρέρ)
Τύχη αγαθή για το Μουσείο η δωρεά από τον Καθηγητή της Μουσικής κ. Αντώνη Κλάδη τεσσάρων άλμπουμ από το προσωπικό του αρχείο με έργα του Π. Καρρέρ, τα οποία είχαν περιέλθει στην κατοχή του από τον αείμνηστο αρχιμουσικό Αντώνη Γιατρά τον Ιούλιο και τον Οκτώβριο του 2017, καθώς επίσης και η παρτιτούρα του Παύλου Καρρέρ: «La Belle Zakynthe»,  Valzer.
Πρόκειται για τα:
1.     ΑΛΜΠΟΥΜ: Quadrilles e polka Mazurka per Piano Forte.
2.     The Blue Bell Polka composed by Herman Hoenig.
3.     ΑΛΜΠΟΥΜ: Reccolta di Suonatine per f.p.
4.     ΑΛΜΠΟΥΜ: Χωρίς τίτλο στην πρώτη σελίδα.
Ως δείγμα ζακυνθινής μουσικής δωματίου αναφέρει το βαλς«La Belle Zakynthe», ο κ. Νίκιας Λούντζης στη σελ. 162, του β΄τόμου τού "Η Ζάκυνθος μετά μουσικής...", όπου δημοσιεύει το τυπωμένο πλέον χειρόγραφο.


ΔΙΑΦΑΝΕΙΑ 7: Κατάλογος έργων για πιάνο Π. Καρρέρ στο Μουσείο. Τα σημειωμένα με κόκκινο είναι τα νέα εντοπισμένα έργα.
Αλλά, Αγαπητοί Φίλοι, δεν θα ήμασταν απόψε εδώ, εάν τα τελευταία δύο χρόνια, ο πιανίστας Διονύσης Σεμιτέκολος, δεν αποφάσιζε, με την άδεια του Διοικητικού Συμβουλίου του Μουσείου, να ασχοληθεί συστηματικά με την αρχειοθέτηση όλου του αρχείου του Καρρέρ στο Μουσείο και τον εντοπισμό των έργων του για πιάνο. Η εργασία που εκπόνησε και εκπονεί -μετά και την πρόσφατη δωρεά Κλάδη-, τον οδήγησε να εντοπίσει και άλλα άγνωστα έργα, τα οποία μπορείτε να τα δείτε σημειωμένα με κόκκινο στη διαφάνεια.
Στο σημείο αυτό αξίζει να σημειώσω ότι, η ψηφιοποίηση του αρχείου αυτού συνεχίζεται από την ομιλούσα, τα τελευταία δέκα χρόνια, χάρις στον εξοπλισμό που προμηθεύτηκε το Μουσείο, με το χρηματοδοτούμενο από το Υπουργείο Πολιτισμού και την Ευρωπαϊκή Ένωση (Κοινωνία της Πληροφορίας) έργο, με τίτλο: ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΠΡΟΣΑΡΜΟΣΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗΣ ΚΑΙ ΠΛΟΗΓΗΣΗΣ ΤΟΥ ΚΟΙΝΟΥ ΜΕ ΕΜΦΑΣΗ ΣΕ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΕΣ ΕΠΙΣΚΕΨΕΙΣ ΣΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΣΟΛΩΜΟΥ ΚΑΙ ΕΠΙΦΑΝΩΝ ΖΑΚΥΝΘΙΩΝ, επί Προεδρίας του αειμνήστου Διονυσίου Πυλαρινού.


ΔΙΑΦΑΝΕΙΑ 8: Ο εξοπλισμός της ψηφιοποίησης και η πινακίδα της ΚτΠ στην είσοδο του Μουσείου.
Στόχος του έργου αυτού ήταν η προβολή και διατήρηση των συλλογών του μουσείου μέσω της ψηφιοποίησης και της τεκμηρίωσής τους και η ανάπτυξη Ψηφιακής Βιβλιοθήκης και η προβολή της στον Παγκόσμιο Ιστό.
Είμαστε στην πολύ ευχάριστη θέση να σας αναφέρουμε ότι οι όπερες «Δέσπω», «Μαραθών – Σαλαμίς», «Μαρία Αντονιέττα», «Mάρκος Μπότσαρης», «Ισαβέλλα Ντ’ Ασπένο» και «Φιορ ντι Μαρία», ολόκληρες ή τμήματά τους έχουν ψηφιοποιηθεί, και έχουν κατά καιρούς παρουσιαστεί από το μαέστρο Βύρωνα Φιδετζή και από άλλους ερευνητές της μουσικής (Χαρίλαο Τρικούπη, Μαρία Κιλιάφη, Σπύρο Δεληγιανόπουλο, κ. ά.). Αξίζει να αναφερθεί εδώ ότι την προσεχή Τετάρτη 17 Ιανουαρίου στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης η Φιλαρμόνια Ορχήστρα Αθηνών. σε μουσική διεύθυνση του μαέστρου Βύρωνα Φιδετζή θα παρουσιάσει 150 χρόνια μετά την πρώτη εκτέλεση. την όπερα «Φιορ ντι Μαρία», σε ενορχήστρωση δική του.


ΔΙΑΦΑΝΕΙΑ 9: Το αποψινό πρόγραμμα

          Ας περάσουμε τώρα στο αποψινό μας πρόγραμμα, το οποίο, όπως και την αφίσα της εκδήλωσης, φιλοτέχνησε αφιλοκερδώς, ο Γιάννης – Πορφύρης Καποδίστριας, τον οποίο από αυτή τη θέση θα ήθελα να ευχαριστήσω θερμά.
Η αποψινή, είναι η πρώτη από τις τέσσερις συναυλίες ευρισκομένων έργων του Π. Καρρέρ, από το Αρχείο του Μουσείου, που έχουν προγραμματιστεί να παρουσιαστούν το 2018 από τον πιανίστα Διονύση Σεμιτέκολο. Στη 2η θα παρουσιαστούν οι χοροί για πιάνο της ιταλικής του περιόδου, ενώ στην 3η  & 4η τα έργα για πιάνο της ζακυνθινής περιόδου. Οι συναυλίες θα διανθιστούν και από σχετικές ομιλίες.
Ας περάσουμε τώρα στα έργα για πιάνο που θα ακουστούν για πρώτη φορά 150 χρόνια μετά  την πρώτη εκτέλεσή τους με τη σειρά που έχουν στο συμπεριληφθεί στο ανά χείρας πρόγραμμα. Παράλληλα θα προβάλλονται διαφάνειες από τη διαδικασία ψηφιοποίησης και τελικής τακτοποίησης των ανωτέρω έργων, καθώς είναι σημαντικό να γνωρίσετε από μέσα, το έργο που πραγματοποιείται σήμερα στο Μουσείο Σολωμού.





ΔΙΑΦΑΝΕΙΑ 10:
Εν ώρα εργασίας…1

ΔΙΑΦΑΝΕΙΑ 11:Polka σε μι ύφεση ματζόρε.

Η πόλκα που θα εκτελεστεί προέρχεται από το άλμπουμ της δωρεάς του Αντώνη Κλάδη στο Μουσείο. Στη διαφάνεια βλέπετε το εξώφυλλο του άλμπουμ. Το άλμπουμ δωρίθηκε στον Κλάδη από τον Διονύσιο Γιατρά, στου οποίου την κατοχή είχε περιέλθει το 1954 από τον Φωκίωνα Λογοθέτη. Ο Φωκίων Λογοθέτης, γνωστός με το ψευδώνυμο "Υάκινθος", έγραψε χρονογραφήματα, ποιήματα, διηγήματα και ασχολήθηκε και με τη μουσική, τη ζωγραφική, τη μελανογραφία. Τα έργα του χάθηκαν κατά την πυρκαγιά του 1953. Από τις 8 Ιουλίου 1953 εξέδωσε την εφημερίδα "Ζακυνθινά Νέα", η οποία διακόπηκε από τους σεισμούς και την συνέχισε στις 2 Φεβρουαρίου 1954, όπως μας πληροφορεί ο Λ.Χ.Ζώης στο Λεξικό του. 
Σύμφωνα με τον Διον. Σεμιτέκολο σ’ αυτό το έργο ο Καρρέρ δεν σημειώνει πάνω το όνομά του, γι΄ αυτό και σώθηκε…
Η κατάσταση διατήρησης του άλμπουμ είναι εξαιρετική. Διακρίνονται μέχρι και οι κλωστές της ραφής του τετραδίου.
Στο εξώφυλλο διαβάζουμε: Raccolta di Suonatina = Συλλογή …..Εδώ ο Διονύσης λέγει ότι ο Καρρέρ κάνει ένα λογοπαίγνιο, καθώς δεν γράφει sonatina/σονατίνα, αλλά γράφει suo=του, την κάνει δηλαδή δική του.
 
ΔΙΑΦΑΝΕΙΑ 12
Στην επόμενη διαφάνεια βλέπουμε μία πλήρη παιδαγωγική καταγραφή του Καρρέρ για πιάνο. Φτιαγμένη για ένα μαθητή του. Ξεκινά με πολύ απλές νότες βάζοντας δακτυλισμούς.


ΔΙΑΦΑΝΕΙΑ 13
Στην επόμενη διαφάνεια βλέπουμε το έργο που θα ακούσετε απόψε:
·   Polka a quattro mani, σελ. 1
Εδώ φαίνεται πόσο έχει αναπτύξει το παίξιμο του μαθητή του.

ΔΙΑΦΑΝΕΙΑ 14
·       Polka a quattro mani, σελ. 2
Προσέξτε το ακόμα περισσότερο στη δεύτερη σελίδα. Όσοι γνωρίζετε, αλλά και όσοι δεν γνωρίζουμε μουσική εντυπωσιαζόμαστε πραγματικά από την καθαρή και μετρημένη γραφή του. Κοντά στο Διονύση κι εγώ έμαθα για την «οικονομία» της σελίδας!


ΔΙΑΦΑΝΕΙΑ 15
Στην επόμενη διαφάνεια από το ίδιο άλμπουμ στο οποίο παρουσιάζεται η εισαγωγή από το βαλς La porte de Paris βλέπουμε ακόμα περισσότερο την εξέλιξη στην τεχνική. Ο Διονύσης εδώ υποστηρίζει ότι: «εδώ εμπεριέχεται όλη η τεχνική του πιάνου».


ΔΙΑΦΑΝΕΙΑ 16
Άλλη μία διαφάνεια: Εν ώρα εργασίας…2










Και περνάμε στο επόμενο έργο που θα ακουστεί απόψε:



ΔΙΑΦΑΝΕΙΑ 17: Cavatina  Largo al Factotoum (Nell’) Opera Il Barbier di Sibiglia del  Sign. Mo. Gmo. Rossini -Ridotta per Piano Forte a quattro mani, δωρεά του Φωκ. Λογοθέτη στη Φιλαρμονική Ζακύνθου. Εδώ βλέπουμε την 1η σελίδα


ΔΙΑΦΑΝΕΙΑ 18Και εδώ την 2η & 3η σελίδα.

Προέρχεται από την ίδια Συλλογή με τις χειροποίητες παρτιτούρες του Καρρέρ. Θα πρέπει εδώ να σημειώσουμε ότι ο Καρρέρ έκανε μεταγραφές από έργα άλλων συνθετών μέχρι το τέλος της ζωής του.
Δείτε και πάλι την ωραία και καθαρή γραφή του.






ΔΙΑΦΑΝΕΙΑ 19Και πάλι εδώ: Εν ώρα εργασίας…3


ΔΙΑΦΑΝΕΙΑ 20
 Στη συνέχεια θα παρουσιαστούν από την ιταλική περίοδο του Καρρέρ μεταγραφές από πέντε όπερες του Verdi.
Πρόκειται για μεταγραφές προορισμένες να παιχτούν στα σαλόνια της εποχής, του είδους που άνθισε ως μουσική δωματίου. Στην "Αυτοβιογραφία" του μάλιστα, που δημοσιεύει ο Λεωτσάκος, ο Καρρέρ περιγράφει μία συναυλία μαθητών στο σπίτι του (σελ. 143): "Κατά τας αρχάς του Δεκεμβρίου απεφάσισα όπως αι μαθήτριαί μου δώσωσι μίαν συναυλίαν εν τη οικία μου, και τούτο όπως αφενός μεν τας ενθαρρύνω, αφ΄ ετέρου δε αποδείξωσι τους εαυτών γονεύσι και φίλοις κατά πόσον επροόδευσαν εις τα μαθήματά των. Έγιναν όλαι αι προγυμνάσεις, διεκοσμήθηκαν πρεπόντως αι τρεις αίθουσαι της οικίας μου και την εσπέραν της 15ης Δεκεμβρίου ενώπιον μεγάλης συρροής προσκληθέντων γονέων και φίλων εξετελέσθη η συναυλία λαμπρότατα και με πλήρη επιδοκιμασίαν και ευχαρίστησιν απάντων των παρευρεθέντων.
Αι Δεσποσύναι αίτινες έλαβον μέρος ήσαν αι ακόλουθοι:
…………………………………………………………….
[όνομα δυσανάγν] και Νικόλαος, Καμίλλου Μερκάτη
 ……………………………………………………………..
Μαρία, Παύλου Καρρέρη
…………………………………………………..
Ήσαν και άλλαι μαθήτριαι, όλως αρχάριαι, όπου δεν επήραν μέρος».
Δεν αναφέρομαι τυχαία σε αυτά τα δύο μόνον ονόματα των παρισταμένων νεανίδων.

·  Divertimento per Piano – Forte a Quattro mani  sopra motivi dell Opera Il Trovatore Dell Mo Verdi  composto e dedicato alla Sig. Maria Carrer Da Paolo Carrer  Op.50
1 No.1 Il Trovatore Op.50

Οι μεταγραφές ήταν η βασική του εργασία όταν πήγε στο Μιλάνο. Ο Καρρέρ τα κάνει δικά του έργα και γι’ αυτό γράφει επάνω ΟPUS, προσεγγίζοντας την Όπερα με έναν εντελώς δικό του τρόπο. Έτσι καταφέρνει να δώσει ένα ΝΕΟ έργο με τις δικές του πιανιστικές και αισθητικές πεποιθήσεις.
Η σειρά των πέντε έργων που θα ακούσετε είναι από τη δωρεά του μαέστρου Βύρωνα Φιδετζή στο Μουσείο και προέρχεται από την Ιταλία. Είμαστε σε συνεννόηση μέσω του Διον. Σεμιτέκολου να επαναπατριστούν και τα υπόλοιπα έργα του Καρρέρ, που βρίσκονται στο Μιλάνο για να συγκεντρωθεί στο Μουσείο το σύνολο των έργων του Π. Καρρέρ.
Για το Μιλάνο αναχώρησε ο Καρρέρ το 1850 για σπουδές μουσικής όπου σπούδασε και σταδιοδρόμησε για επτά ολόκληρα χρόνια.
Στο εξώφυλλο βλέπετε και την αφιέρωση στη Μαρία Καρρέρ.
Είναι η μαθήτρια που έπαιξε στο σπίτι του την εσπέραν της 15ης Δεκεμβρίου; Ποιος μπορεί να μας το απαντήσει;

ΔΙΑΦΑΝΕΙΑ 21
Τη μεταγραφή της «Τραβιάτας», την αφιερώνει στην κοντέσα Μαρία Μερκάτη.
Είναι η Μαρία, το γένος Μέρκάτη, το δυσανάγνωστο όνομα που αναφέραμε πιο πάνω;
· Alla Contessa Maria Mercati 55.2 Divertimento Brillante Dell’ Opera La Traviata Del Mo. Verdi per Piano – Forte a Quattro mani composto da Paolo Carrer Op.55
Σε κάθε εξώφυλλο σημειώνονται οι  μουσικοί οίκοι, που εκδίδουν τα έργα. Οι Οίκοι Canti και Lucca είναι  οι δύο μεγαλύτεροι χορευτικοί Οίκοι της Ευρώπης, ενώ ο Ricordi είναι ο εκδοτικός Οίκος για την όπερα. Η δαιμόνια κ. Lucca, λέει ο Διονύσης, είναι φίλη του Καρρέρ και εξέδωσε τα έργα του Βάγκνερ, στα οποία είχε πρόσβαση, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την μουσική του εξέλιξη.


ΔΙΑΦΑΝΕΙΑ 22
·  55.3 Deux Brillants Pot – Pourris sur les meilleurs motifs de l’opera Giovanna de Guzman - Les Vespres de Verdi composes pour le piano a quatre mains par Paul Carrer Op.87
Πρόκειται για την όπερα «Σικελικός Εσπερινός» του Βέρντι, που μετονομάστηκε σε  Giovanna de Guzman, καθώς ο συνθέτης του γνώριζε ότι θα ήταν αδύνατο να διαδραματιστεί η υπόθεση στην Σικελία, έτσι μεταφέρθηκε στην Πορτογαλία του 1640. 
Τα έργα αυτά είναι στη γαλλική γλώσσα και εκδίδονται από άλλο εκδοτικό οίκο. Ο Καρρέρ στοχεύει στο γαλλικό κοινό, υπογράφει σαν Paul Carrer και φαίνεται ότι είχε όνομα και στο Παρίσι.  Μια άποψη που ενστερνίζεται ο Διονύσης είναι ότι, το όνομα του Καρρέρ είναι τόσο σημαντικό στη Γαλλία ώστε προωθεί εκείνο του Βέρντι (!).


ΔΙΑΦΑΝΕΙΑ 23
Και το δεύτερο Pot – Pourris από την όπερα Giovanna de Guzman.
·  55.4 Seconde Pot – Pourri sur l’opera Giovanna de Guzman Op.88

Δεν έχει εξώφυλλο καθώς είναι η συνέχεια του προηγούμενου έργου.

ΔΙΑΦΑΝΕΙΑ 24
Και το τελευταίο έργο
·  55.5 Simon Boccanegra/ Divertimento per Pianoforte a 4 mani di Paolo Carrer Op.98
Divertimento = διασκέδαση
Ο Σιμόν Μποκανέγκρα (Simon Boccanegra) είναι μία όπερα με πρόλογο και τρεις πράξεις του Ιταλού συνθέτη Τζουζέπε Βέρντι. Είναι γραμμένη πάνω σε ιταλικό λιμπρέτο του Φραντσέσκο Μαρία Πιάβε, βασισμένο στο ομώνυμο ισπανικό θεατρικό έργο του Αντόνιο Γκαρθία Γκουτιέρεθ, που γράφτηκε το 1843. Η παγκόσμια πρεμιέρα της όπερας έγινε στο Θέατρο Λα Φενίτσε της Βενετίας, στις 12 Μαρτίου 1857.  


ΔΙΑΦΑΝΕΙΑ 25
Άλλη μία διαφάνεια: Εν ώρα εργασίας…4


ΔΙΑΦΑΝΕΙΑ 26
Το τελευταίο έργο που θα ακούσουμε απόψε είναι (23:) η μεταγραφή για πιάνο της εισαγωγής της Όπερας «Μαρία Αντωνιέττα». Η όπερα αυτή, που γράφτηκε το 1873, αποτέλεσε σταθμό για τη ζακυνθινή μουσική. Δέκα χρόνια αργότερα ανέβηκε στο Θέατρο «Φώσκολος» Ζακύνθου. Αγαπήθηκε πολύ, ο λαός την αγκάλιασε και στα χειρόγραφα που υπάρχουν στο Μουσείο, ο Καρρέρ σημειώνει τα ονόματα των Ζακυνθινών μουσικών που παίζουν τα όργανα. Το λιμπρέτο έγραψε ο Γεώργιος Ρώμας.
·  Sinfonia della “Maria Antonietta”  Opera tragica in Quattro atti Musica Del Mo Paolo Carrer  /Ridotta per pianoforte a Quattro mani, 1η σελίδα


ΔΙΑΦΑΝΕΙΑ 27
Εδώ βλέπουμε τη 2η και 3η σελίδα από τη Sinfonia della “Maria Antonietta”.

Μερικές ακόμα διαφάνειες από την ψηφιοποίηση και  την μελέτη στο αρχείο του Μουσείου:


ΔΙΑΦΑΝΕΙΑ 28
Εν ώρα εργασίας…5

ΔΙΑΦΑΝΕΙΑ 29
Εν ώρα εργασίας…6
Και τέλος η τακτοποίηση του υλικού στα κουτιά αρχειοθέτησης. Αξίζει να ευχαριστήσουμε εδώ δημόσια τον κ. Αλιβίζο Πλέσσα για την χορηγία των ντοσιέ και των κουτιών αρχειοθέτησης των έργων για πιάνο.

ΔΙΑΦΑΝΕΙΑ 30
Η τακτοποίηση…1

ΔΙΑΦΑΝΕΙΑ 31
Η τακτοποίηση…2
Στην τελευταία διαφάνεια βλέπετε:

ΔΙΑΦΑΝΕΙΑ 32
Το σύνολο των ψηφιοποιημένων έργων στους ψηφιακούς πλέον φακέλους.
Είναι έτοιμοι για να μελετηθούν, να εκτελεστούν, να γίνουν κοινό κτήμα όλων μας.
Το Μουσείο Σολωμού & Επιφανών Ζακυνθίων, θεματοφύλακας του έργου του Καρρέρ, περιμένει τη νεώτερη γενιά να παραλάβει τα έργα αυτά και να τα εντάξει και πάλι στη ζωή μας.
Ίσως αυτό αποτελέσει και τη μοναδική αντίσταση στην ισοπέδωση που βιώνουμε.
Ίσως με αυτό τον τρόπο καταφέρουμε να διεκδικήσουμε το Φιόρο του Λεβάντε πίσω και όχι τη Ζάκυνθο των σκουπιδιών, των Ολλανδών και των διαλυμένων Αιθουσών του Πνευματικού μας Κέντρου.

Σας ευχαριστώ!