Τρίτη 28 Φεβρουαρίου 2017

H έκθεση του Χρήστου Μπάρλου στο ΠΟΡΤΟΚΑΛΙ: 8-3-2017


Παρακολουθώντας τη δουλειά του Χρήστου Μπάρλου τα τελευταία χρόνια και κυρίως εμβαθύνοντας στη χειρονομιακή προσπάθεια της τιθάσευσης φυσικών υλικών, όπως η πέτρα και το ξύλο, και στο δέσιμό τους με το σίδερο, τον μπρούτζο και το χαλκό, μια δουλειά που είχε σαν αποτέλεσμα την ανάσυρση πνευματικών στοιχείων μέσα από την σύγκρουση του Ανθρώπου με τα στοιχεία της Φύσης, ίσως και να πίστευε κανείς ότι, οποιαδήποτε άλλη ενασχόληση, μ΄ ένα άλλο είδος έκφρασης από το χώρο των εικαστικών τεχνών, θα ήταν περιττή.
Γιατί τι άλλο θα είχε να πει ένας Δημιουργός που κατάφερε μέσα από τη συγκεκριμένη τεχνική να ερμηνεύσει τη Φύση που τον περιβάλλει, εντοπίζοντας σ’ αυτήν τις αρχετυπικές μορφές, που απολιθώνουν την ουσία της ύπαρξης;
Κι όμως.

Έχοντας πλέον ολοκληρώσει την περιπλάνηση του βλέμματός του στον περιβάλλοντα χώρο και βγαίνοντας νικητής από την αναμέτρηση με τα στοιχεία της Φύσης, επιχειρεί με τη νέα του δουλειά μια ενδοσκόπηση.
Θα ήταν εύκολο για κείνον να εργασθεί με τα υλικά που ήδη γνώριζε. Επειδή όμως σε κάθε τι που κάνει, θέλει να δώσει το στοιχείο της αναμέτρησης, επιλέγει αυτή τη φορά τη Ζωγραφική για να δώσει τη νέα μάχη του.
Και μάλιστα Ζωγραφική μεγάλων διαστάσεων, μνημειακή. Ζωγραφική που αναδιατυπώνει τα εκφραστικά όρια μεταξύ των δύο μορφών Τέχνης: Γλυπτικής & Ζωγραφικής. Ζωγραφική που εγκαινιάζει το διάλογο με τις μορφές που εμπεριέχονται μέσα του.
Γιατί ο Χρήστος Μπάρλος με τη νέα του δουλειά στρέφεται στον εσωτερικό του κόσμο, στα οράματά του, στις μορφές που στοιχειώνουν τη σκέψη του.
Και καταφέρνει να τις εκφράσει με ένα τρόπο μοναδικό, χρησιμοποιώντας τα έντονα χρώματα των Φωβιστών ζωγράφων, πάνω σε μεγάλες επιφάνειες. Με μια εκφραστική που συναντάμε στην Ποπ Αρτ, οι μορφές του μάς κοιτάζουν κατ’ ενώπιον.
Τα έντονα μάτια τους, που παραπέμπουν στα πορτραίτα Φαγιούμ, περικλείουν ευαισθησία, τρυφερότητα, σκληρότητα, έρωτα, μουσικότητα, έντονη δύναμη.
Είναι οι γυναικείες μορφές που στοίχειωσαν τη σκέψη του και τώρα ήρθε η ώρα να γεννηθούν.
Είναι οι μορφές που τον πίεζαν σε όλη τη διάρκεια της προηγούμενης καλλιτεχνικής του πορείας και που απαλλαγμένες από κάθε είδους διδακτισμό, τον ωθούν στη δράση και στο συναίσθημα.
Ανοίγοντας το κουτί της Πανδώρας της Ψυχής του, κάνουν την εμφάνισή τους, Μούσες και Θεές μαζί, με πρόσωπα, στα οποία εμφαίνεται η χαρμολύπη της σχέσης τους με το Δημιουργό.
Πορτραίτα που αποκτούν ρόλο γυναικείου Ιανού, τον απελευθερώνουν από τη σχέση τους μαζί του και του δίνουν τη συγχώρεση που έχει ανάγκη για να συνεχίζει να ζει.
Και Ζωή για τον αυθεντικό Δημιουργό είναι η Τέχνη του.
Κάνοντας μια ανασκόπηση της καλλιτεχνικής του πορείας θα ισχυριζόμαστε, με απόλυτη πίστη, ότι όλη η προηγούμενη πορεία του ήταν απαραίτητη για να οδηγηθεί εδώ.
Και είναι τυχερός ο καλλιτέχνης που στη διάρκεια της Ζωής του φτάνει σ’ αυτή την στιγμή.
Πιο τυχεροί όμως είμαστε εμείς, οι θεατές του έργου του, που βλέπουμε πόσο σημαντικά πράγματα μπορούν να γεννηθούν μέσα από την καθαρτήρια πορεία της καλλιτεχνικής έκφρασης και δημιουργίας.
Και παίρνουμε δύναμη από αυτήν. Για να μπορούμε να συνεχίσουμε τη δική μας πορεία, πορεία πολλές φορές μοναχική, αλλά μένοντας πιστοί, όπως ο Δημιουργός, που θεώμεθα το έργο του, στις αξίες μας.
Δημοσιεύτηκε και στην εφημερίδα ΕΡΜΗΣ , στις 3-3-2017, αρ. φύλλου 5005. 



Παρασκευή 24 Φεβρουαρίου 2017

H συμμετοχή του Χρήστου Μπάρλου στο 1ο Συμπόσιο Γλυπτικής, που διοργάνωσε ο Δήμος Αγίας Νάπας της Αμμοχώστου Κύπρου από 23 Απριλίου έως 10 Μαΐου 2014.



Το όνομα της ΖΑΚΥΝΘΟΥ, δίπλα στο όνομα της ΕΛΛΑΔΑΣ, και πιο κάτω ο τίτλος των γλυπτών: «ΕΙΡΗΝΗ» για το πρώτο και «ΣΤΟΝ ΑΣΤΕΡΙΣΜΟ της ΑΦΡΟΔΙΤΗΣ» για το δεύτερο, είναι νομίζω αρκετά για να κάνουμε αναφορά, στο σημερινό φύλλο των «ΕΠΙΛΟΓΩΝ» του ΕΡΜΗ, στο 1ο Συμπόσιο Γλυπτικής, που διοργάνωσε ο Δήμος Αγίας Νάπας της Αμμοχώστου, από 23 Απριλίου έως 10 Μαΐου 2014.
Και όταν διαβάζουμε στην επίσημη ιστοσελίδα του Δήμου Αγίας Νάπας της μαρτυρικής μεγαλονήσου, κάτω από το όνομα του γλύπτη που φιλοτέχνησε τα παραπάνω έργα, στα βιογραφικά των Καλλιτεχνών που συμμετείχαν στο προαναφερθέν εικαστικό γεγονός, «ότι ζει και εργάζεται στην αγαπημένη του Ζάκυνθο»[1], η υποχρέωση προβάλλει διττή, καθώς συμπληρώνει την προσέγγιση που είχαμε κάνει στο έργο του Χρήστου Μπάρλου[2], τον Αύγουστο του 2011, για την έκθεσή του  στο BARRAGE CULTURE[3].
Τότε είχαμε υποστηρίξει, ότι ο καλλιτέχνης, ερμηνεύει τη ζακυνθινή φύση που τον περιβάλλει, και που η τύχη και η ζωή τον έριξε σ’ αυτό το «αλωνάκι», εντοπίζοντας σ’ αυτήν αρχετυπικές μορφές, τις οποίες ανασύρει μέσα από το ξύλο, την πέτρα και το σίδερο.
Επισημαίναμε δε ιδιαίτερα ότι, η αξιοπρόσεχτη ερμηνευτική του γλώσσα, τού επιτρέπει να βγάλει μέσα από τα πρωτογενή υλικά, τα ελάχιστα απομεινάρια, που απολιθώνουν την ουσία της ύπαρξης της ζακυνθινής φύσης και ψυχής, καθώς βλέπει σ’ αυτά, όχι απλά ένα αντίγραφο ενός αληθινού αντικειμένου, ούτε ένα διακοσμητικό μοτίβο οσοδήποτε περιγραφικό, αλλά κάτι πιο ουσιαστικό κι αιώνιο: βλέπει έναν εσωτερικό ρυθμό με πολλαπλές διεξόδους διαφυγής & ανάγνωσης, που του επιτρέπουν να αισθανθεί τη δύναμη που περικλείεται στο κουκούτσι κάθε έμψυχου- άψυχου όντος.

Και επειδή η εποχή μας αγωνιά για να βρει φωτογενείς οδούς που θα χαράξουν μια ορθή πορεία που θα μας βγάλει από τ’ αδιέξοδα, τα έργα του Μπάρλου στην Αγία Νάπα της Κύπρου, τοποθετημένα πια μόνιμα μέσα στο πάρκο Γλυπτικής που δημιούργησε ο Δήμος, αποτελούν μικρά αναθήματα του απολιθώματος της ζακυνθινής ψυχής, που αν και μακριά από το νησί μας, καταφέρνουν να εκφράσουν τη δύναμή του. Αυτή τη δύναμη που αντιστέκεται στους ισοπεδωτικούς  καιρούς που βιώνουμε, τους πνιγμένους από φωνές καταστροφολόγων, που προτάσσουν το μικρό υπερεγώ τους σε αξίες που η τέχνη του τόπου μας, η ζωγραφική, η γλυπτική, η αρχιτεκτονική, η μουσική, η λογοτεχνία, κατάφερνε πάντα να εκφράζει. Και που αν και την τέχνη αυτή εξακολουθούμε να φυλακίζουμε μέσα σε μουσεία που τα κρατάμε ερμητικά κλειστά (Μουσείο Ζακύνθου, Αρχοντικό Ρώμα) ή σε άλλα που κινδυνεύουν να κλείσουν (Μουσείο Σολωμού & Επιφανών Ζακυνθίων), εκείνη θα βρίσκει πάντα τη διέξοδο για να εκφραστεί.
Γιατί αυτό ακριβώς έκαναν τα δύο γλυπτά του Μπάρλου, που τώρα είναι στο 1ο Πάρκο Γλυπτικής του Δήμου Αγίας Νάπας. Βρήκαν τον τρόπο να εκφράσουν αυτό που προσπαθούμε να φιμώσουμε, εμείς εδώ στο νησί, τρελαμένοι από την εκλογική μας μανία.
Παρ’ όλο το μικρό μέγεθός τους υψώνονται στέρεα, σχεδόν μνημειακά, κυοφορούμενα από τη ζακυνθινή φύση, που όσο και αν ΕΠΕΜΒΑΙΝΟΥΜΕ σ’ αυτή,  διατηρεί πάντα κάτι από την ακεραιότητα και τη δύναμή της. Άλλωστε ακόμα και τα εξώγλυφα ολόγλυφα ή εγχάρακτα στοιχεία που προσθέτει ο γλύπτης, χρησιμοποιώντας συνθετικά υλικά, που δεν ενώνονται με την κύρια ύλη που επεξεργάζεται, δεν συμβολίζουν πως ό,τι και να κάνουμε στη ζακυνθινή ψυχή, αυτή συνεχίζει την πορεία της μέσα από ατραπούς στο διηνεκές;
Ακόμα και οι τίτλοι των έργων: «ΕΙΡΗΝΗ» και «ΣΤΟΝ ΑΣΤΕΡΙΣΜΟ της ΑΦΡΟΔΙΤΗΣ» έχουν ιδιαίτερη σημειολογία.
Επιπρόσθετα η παρουσία και η αναγνώριση του γλύπτη στο μαρτυρικό νησί μακριά από αμφιλεγόμενες τοπικές εξουσίες που αρνούνται να επισκεφτούν τα μουσεία και τις εκθέσεις των εικαστικών μας, μόνο ανακούφιση μπορεί να προσφέρει στα αυτιά των υποψιασμένων.
Γιατί μόνο τυχαίο δεν είναι το συγκεκριμένο εικαστικό γεγονός για την περιοχή. Μια ματιά στον τοπικό τύπο θα επιβεβαιώσει τη μεγάλη σημασία που δόθηκε τόσο από τις αρχές του τόπου όσο και από την εκπαιδευτική κοινότητα.    Διαβάζοντας τις δηλώσεις του Δημάρχου Αγίας Νάπας, Γιάννη Καρούσου: «η πραγματοποίηση του Συμποσίου εντάσσεται στο πλαίσιο της προσπάθειας του Δήμου να καταστεί Κέντρο Πολιτισμού και Εικαστικής Δημιουργίας. Συνολικά 16 καλλιτέχνες λαμβάνουν μέρος στο Συμπόσιο, από τους οποίους 10 είναι μέλη του Επιμελητηρίου Καλών Τεχνών (Ε.ΚΑ.ΤΕ.) Κύπρου και καλλιτέχνες της επαρχίας Αμμοχώστου, ενώ 6 άτομα είναι μέλη του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών (Ε.Ε.Τ.) Ελλάδος», δεν μπορούμε παρά να σκεφτούμε ότι κάτι τέτοιο πραγματικά ακούγεται σαν σενάριο επιστημονικής φαντασίας για τη Ζάκυνθο.
          Και πράγματι κατά τη διάρκεια των εργασιών των καλλιτεχνών έγιναν παράλληλα, στην αίθουσα εκδηλώσεων του Δημοτικού Μουσείου «Θάλασσα», εκθέσεις Κυπρίων δημιουργών από όλο το φάσμα των εικαστικών τεχνών, διαλέξεις από γνωστούς Κύπριους καλλιτέχνες, ομιλίες από διακεκριμένους  καθηγητές πανεπιστημίων, θεατρικές παραστάσεις, ποιητικές αναγνώσεις από το Θεατρικό Εργαστήρι Πανεπιστημίου Κύπρου και συναυλίες από χορωδίες Δήμων της ελεύθερης περιοχής Αμμοχώστου. Δόθηκε επίσης συναυλία από το γνωστό Κρητικό καλλιτέχνη Λουδοβίκο των Ανωγείων με ένα αφιέρωμα στα 400 χρόνια από το θάνατο του Ελ Γκρέκο.
          Το πιο σημαντικό όμως γεγονός είναι ότι από την πρώτη ημέρα που οι καλλιτέχνες άρχισαν να κάνουν τα έργα τους στο χώρο, αρκετά σχολεία της ελεύθερης περιοχής Αμμοχώστου μετέφεραν τους μαθητές τους για να παρακολουθήσουν τους καλλιτέχνες εν δράσει!
           Στις 11 Μαΐου έγιναν τα εγκαίνια του Πάρκου Γλυπτικής κατά τη διάρκεια των οποίων έγινε, μεταξύ άλλων, απονομή αναμνηστικών πλακετών στους καλλιτέχνες, παράγοντες και σε άτομα που με την ενεργό τους δράση και εθελοντική προσφορά συνέβαλαν τα μέγιστα στη διοργάνωση του Συμποσίου και τη δημιουργία του Πάρκου, ενώ ο Δήμαρχος διαβεβαίωσε ότι το Πάρκο με την ολοκλήρωσή του θα αποτελεί στολίδι και χώρος πνευματικής καλλιέργειας και προώθησης των εικαστικών τεχνών όχι μόνο της Αγίας Νάπας αλλά και ολόκληρης της Επαρχίας Αμμοχώστου!
     Κλείνοντας το παρόν δημοσίευμα δεν μπορούμε παρά να συγχαρούμε το γλύπτη Χρήστο Μπάρλο για τη συμμετοχή του στο Συμπόσιο Γλυπτικής, να τον ευχαριστήσουμε γιατί ως πρεσβευτής άφησε στο διηνεκές ένα κομμάτι της ζακυνθινής ψυχής στην Αγία Νάπα της Κύπρου και γιατί όχι να μελαγχολήσουμε γιατί εμείς περί άλλα τυρβάζουμε…
 
Το άρθρο δημοσιεύτηκε και στο πολιτιστικό ένθετο της τοπικής εφημερίδας της Ζακύνθου ΕΡΜΗΣ, Παρασκευή 30-5-2014



[2] http://christosbarlos.gr/
[3] Κατερίνα Δεμέτη, Από το Inlook στο Outlook, Οι «Επεμβάσεις» του Χρήστου Μπάρλου, εκδ. Τρίμορφο, Ζάκυνθος 2012, σελ. 269

Οι ΕΠΕΜΒΑΣΕΙΣ του Χρήστου Μπάρλου: Παρουσίαση στο BARRAGE CULTURE: 3-8-2011


Άγγελος σε χρυσή σφαίρα, 2010, Πέτρα, ατσάλι, μπρούτζος (15χ10χ34 εκ.)

Αγαπητοί Φίλοι,

Η παρουσίαση μιας έκθεσης Γλυπτικής, μοιάζει κατά κάποιον τρόπο μ’ ένα ταξίδι: Ο ομιλητής κόβει το εισιτήριο, ταχτοποιεί τους επισκέπτες στα βαγόνια και τους ξεναγεί στα αξιοθέατα, φωνάζοντας κάθε τόσο για την επόμενη στάση!
Εμπεριέχει μ’ άλλα λόγια το χαρακτήρα της κατευθυνόμενης θέασης του κόσμου του Δημιουργού και κατά συνέπεια μιας προσέγγισης γεμάτης από κανόνες και ορολογίες.
Αυτό όμως, αγαπητοί Φίλοι, κατά τη γνώμη μου, αδικεί το έργο, αφού καλουπώνει τον επισκέπτη, και βάζει όρια στη δική του ερμηνεία, που λειτουργούν σαν φίλτρα παραπλανητικά.
Γι’ αυτό στην απόφασή σας, να βρεθείτε απόψε μαζί μας στο μαγικό χώρο του BARRAGE, για να δείτε τα έργα του Χρήστου Μπάρλου, που εμπεριέχει ήδη την πρώτη και βασικότερη επιλογή, δεν θα παρεισφρήσω.
Σαν επισκέπτης κι εγώ, θα ταξιδέψω στο τρένο της μαγικής του Τέχνης, την οποία είχα τη χαρά να γνωρίσω σε μια προσωπική επίσκεψη στο σπίτι του στο Ακρωτήρι και μέσα απ’ αυτή τη διαδρομή, να κυλήσω επάνω στις ράγες του τρένου του.
Γιατί πιστεύω ότι η Τέχνη του Χρήστου Μπάρλου δεν χρειάζεται συστατικές επιστολές και ξεναγούς, αφού, όπως γράφει ο Δημήτρης Πικιώνης στη  «Συναισθηματική Τοπιογραφία»: «περπατώντας επάνω σε τούτη τη γη, το πνεύμα μας ευφραίνεται από τους άπειρους συνδυασμούς των τριών διαστάσεων του Χώρου, που μας συντυχαίνουν κι αλλάζουν στο κάθε βήμα γύρω μας. Προσπερνούμε δίπλα σε τούτο το βράχο, τον κορμό του δέντρου ή κάτω από τούτο το θύσανο της φυλλωσιάς του. Και ανεβαίνουμε, κατεβαίνουμε μαζί με το έδαφος, απάνω εις τα κυρτώματά του, τους γήλοφους, τα όρη ή βαθιά μέσα στις κοιλάδες. Χαιρόμαστε την επίπεδη έκταση της πεδιάδος, μετρούμε τη γη με τον κόπο του κορμιού μας...»[i]
Ερμηνεία λοιπόν της ζακυνθινής φύσης που τον περιβάλλει, είναι η εικαστική δημιουργία του Χρήστου Μπάρλου, που η τύχη και η ζωή τον έριξε σ’ αυτό το «αλωνάκι».
 Κι αξιοπρόσεχτη η ερμηνευτική του γλώσσα, αφού σ’ αυτήν μπορούμε να εντοπίσουμε τις αρχετυπικές μορφές, που βλέπει γύρω του και εμπεριέχονται στο ξύλο, την πέτρα, το σίδερο.
Επιλέγει το λιγότερο βιασμένο από τον άνθρωπο, υγρό στοιχείο, και μέσα απ’ αυτό ανασύρει, τα ελάχιστα απομεινάρια, που απολιθώνουν την ουσία της ύπαρξης της ζακυνθινής φύσης και ψυχής.
Βλέπει σ’ αυτά όχι απλά ένα αντίγραφο ενός αληθινού αντικειμένου, ούτε ένα διακοσμητικό μοτίβο οσοδήποτε περιγραφικό, αλλά κάτι πιο ουσιαστικό κι αιώνιο: βλέπει έναν εσωτερικό ρυθμό με πολλαπλές διεξόδους διαφυγής & ανάγνωσης, που του επιτρέπουν να αισθανθεί τη δύναμη που περικλείεται στο κουκούτσι κάθε έμψυχου- άψυχου όντος.
Αδιάφορο εάν το format των έργων του είναι ένα κλειστό ή ανοιχτό σχήμα, η σύνθεση των κατασκευαστικών του στοιχείων, εκπορεύεται από ένα κέντρο και διαχέεται από μέσα προς τα έξω.
Γιατί ο Μπάρλος δεν αρχίζει το έργο του κοιτάζοντας το μοντέλο του.
Κοιτάζει πρώτα την πέτρα και η επιθυμία του ξεκινά από το να «βγάλει κάτι» από εκεί μέσα.
Και το πράττει, όχι κατατεμαχίζοντάς την, αλλά ΕΠΕΜΒΑΙΝΟΝΤΑΣ σ’ αυτήν, ψηλαφώντας την, χαράσσοντάς την και προσπαθώντας να βρει τι «ήθελε» να πει η ίδια η πέτρα. Αν από μέσα βγαίνει κάτι που θυμίζει ζώο, αντικείμενο ή ανθρώπινη μορφή, του φτάνει, και για να τη «δέσει», προσθέτει στοιχεία από σίδερο, μπρούτζο, χαλκό.
Έτσι τα έργα του γίνονται η «παγίδα», με το πιασμένο κιόλας θήραμα - το θήραμα είναι η εικόνα, που αποτελεί συνάμα και την αναπαράσταση και τα πράγματα που αναπαριστάνονται.
Με μνήμες από ένα παρελθόν αγνό, που πάντα ενυπήρχε γύρω του, δεν προσπαθεί  να φτιάξει μια γυναίκα από πέτρα, αλλά μια πέτρα που υποβάλλει τη γυναικεία μορφή.
Με τη φαντασία του, προσθέτει εξώγλυφα εγχάρακτα στοιχεία χρησιμοποιώντας συνθετικά υλικά, που δεν ενώνονται με την κύρια ύλη που επεξεργάζεται, ή πάλι καταλήγει σε ολόγλυφα έργα για να μας θυμίσει ότι πάντα ο άνθρωπος ΕΠΕΝΕΒΑΙΝΕ στη φύση, πάντα τη βίαζε, προσπαθούσε να την καταλάβει, την ερμήνευε, την φυλάκιζε, την εξόρκιζε…
Ψάρι, 2007, Πέτρα, μπρούτζος (67χ15χ25 εκ.)
Τα έργα του Μπάρλου έχουν δύναμη.
Παρ’ όλο το μικρό μέγεθός τους είναι στέρεα σχεδόν μνημειακά. Γιατί αντιμετωπίζει τις εικόνες που βλέπει σαν μια δύναμη που τη μεταχειρίζεσαι, όχι απλά σαν κάτι όμορφο που το κοιτάζεις.
Είναι η ίδια η δύναμη της ζακυνθινής φύσης, που όσο και αν ΕΠΕΜΒΑΙΝΟΥΜΕ σ’ αυτή, μας εμπεριέχει, διατηρώντας πάντα κάτι από τη στερεότητα και την απλότητα της πέτρας.
Ιδανικός τόπος για την περιπέτεια του ταξιδιού μας στον κόσμο της Τέχνης του Χρήστου Μπάρλου το BARRAGE, που τολμά και ανοίγει τις πόρτες του για πρώτη φορά σε μια ατομική έκθεση Γλυπτικής.
Και οι ΕΠΕΜΒΑΣΕΙΣ του γλύπτη γίνονται ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ του BARRAGE CURTURE στην ντόπια εικαστική πραγματικότητα, που τον τελευταίο καιρό συνεχίζει να μας εκπλήσσει ευχάριστα με την ποιότητα, την πρωτοτυπία και την άρτια οργάνωση των εκθέσεων που φιλοξενεί.
Πριν σας καλέσω να επιβιβαστούμε όλοι μαζί στο τρένο για το ταξίδι στο κόσμο της Τέχνης του Χρήστου Μπάρλου, και πριν δώσω το λόγο στον ίδιο το Δημιουργό για να κάνει και ο ίδιος ένα καλωσόρισμα, θα ήθελα να καταθέσω τη μεγάλη μου ΧΑΡΑ γι’ αυτό το ξεχωριστό  που γίνεται σήμερα εδώ, αλλά θα μου επιτρέψετε να μην σας αποκαλύψω το λόγο.
Είμαι σίγουρη πως θα το ανακαλύψετε μόνοι σας…
Σας ευχαριστώ!


 
Η παρούσα παρουσίαση δημοσιεύτηκε και στο βιβλίο μου "Από το Inlook στο Outlook", σελ. 269-271






[i] Δημήτρη Πικιώνη, Κείμενα, Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης, Αθήνα 1987, Συναισθηματική Νοημοσύνη, σ.73