«AΝΑ-ΓΝΩΣΕΙΣ: Κείμενα για Συγγραφείς και Βιβλία», του Διονύση Μουσμούτη, Βιβλιοπαρουσίαση Πνευματικό Κέντρο, Τετάρτη 4-5-2016

Σε μια προσπάθεια οικονομίας του χρόνου και αποφυγής αλληλοκάλυψης τμημάτων του βιβλίου, η αποψινή παρουσίαση έχει χωριστεί σε τρία μέρη. Το πρώτο αφορά στην προσέγγιση του τίτλου του, το δεύτερο στην παρουσίαση των ζακυνθινών κειμένων που περιλαμβάνει  και  το τρίτο στα μη- ζακυνθινά. Η υποφαινόμενη θα ασχοληθεί με το τρίτο.

Αγαπητοί Φίλοι,

Μία βιβλιοπαρουσίαση έχει στόχο να παρουσιάσει ένα καινούργιο  βιβλίο στο αναγνωστικό κοινό και να το προτρέψει να το προμηθευτεί.

Τα κριτήρια ωστόσο με τα οποία κρίνουμε την αξία ενός βιβλίου, είναι συνήθως υποκειμενικά και καθορίζονται συχνά από το πρόσωπο που το συνέγραψε, τον σκοπό για τον οποίο το διαβάζουμε, καθώς επίσης και από τα ειδικά μας ενδιαφέροντα.

Δεν σας κρύβω λοιπόν ότι, όταν ο καλός φίλος Δ.Μ. μου πρότεινε να παρουσιάσω το νέο του βιβλίο: «Ανα-γνώσεις», χάρηκα πολύ, γιατί γνωρίζοντας τη συγγραφική του πένα, ήμουν σίγουρη ότι η ανάγνωσή του θα με ευχαριστούσε ιδιαίτερα.

Δεν περίμενα όμως ότι ο Δ.Μ. στα είκοσι επτά «Κείμενα για Συγγραφείς και Βιβλία», θα συνέθετε ένα σπάνιο ψηφιδωτό της ελληνικής πνευματικής παραγωγής, πλούσιο σε περιεχόμενο, πρωτότυπο στην καταγραφή και κυρίως ανεπτυγμένο με πένα παιδαγωγού, έτσι ώστε ακόμα και ο πιο αδαής για το ειδικό περιεχόμενο, να μπορεί να συλλάβει την αξία του. Γιατί αυτό ακριβώς κάνει. Στις σελίδες του παρελαύνει ένα πλήθος ανθρώπων του πνεύματος: ποιητές, πεζογράφοι, κριτικοί, θεωρητικοί, ιστορικοί, αλλά και σημαντικές μορφές των επτανησιακών γραμμάτων.

Το παλίμψηστο της τελικής σύνθεσής του καταφέρνει συχνά να γίνει ακόμα πιο προκλητικό από το πρωτότυπο και με την ανάγνωση των δικών του Κειμένων, ένιωθα συχνά την ανάγκη να τρέξω να προμηθευτώ τα βιβλία που παρουσίαζε. (Σπορ καθόλου επιτρεπτό στην εποχή της κρίσης που όλοι λίγο πολύ βιώνουμε).

Θέλω όμως λιγάκι να ιντριγκάρω και σας, καθώς πιστεύω ότι τα δικά μου υποκειμενικά κριτήρια, μπορούν να σας πείσουν για την αντικειμενική αξία του βιβλίου και να γίνουν εφαλτήρια, για να το ξεφυλλίσετε και στη συνέχεια να το κάνετε δικό σας.

Έτσι λοιπόν θα αναφερθώ επιγραμματικά στα 18 από τα 27 σε σύνολο μη ζακυνθινά κείμενα, γιατί η δεύτερη «ανά-γνωση» παλαιότερων δημοσιευμάτων του Δ.Μ. και γνώση και απόλαυση προσφέρει.

Στο πρώτο κείμενό του: «ENA ΠΑΝΟΡΑΜΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ», παρουσιάζει το βιβλίο του Νίκου Κ. Αλιβιζάτου, Το Σύνταγμα και οι εχθροί του στη νεοελληνική Ιστορία, 1800-2010 (εκδ. Πόλις, 2011) και παράλληλα κάνει μια αναδρομή στην συνταγματική ιστορία της χώρας μας. Με το ευφυολόγημα-διαπίστωση «όπως γνωρίζει κάθε ενεργός πολίτης, ένα κείμενο από τη στιγμή που ψηφισθεί και ισχύσει ως νόμος είναι σαν το παιδί που το διώχνουν από το σπίτι του όταν μεγαλώσει: παίρνει τον δικό του δρόμο», ο Δ.Μ. επεξηγεί γιατί πρέπει να διαβάσουμε το βιβλίο που φωτίζει την αμφίσημη λειτουργία του Συντάγματος στη νεότερη Ελλάδα.

Στο δεύτερο κείμενο: «ΡΕΥΣΤΟΤΗΤΑ ΙΔΕΩΝ ΚΑΙ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΝ», παρουσιάζει το σχολαστικά τεκμηριωμένο πόνημα του Γιώργου Ανδρειωμένου, Η πνευματική ζωή υπό επιτήρηση: Το παράδειγμα του περιοδικού «Το Νέον Κράτος» (εκδ. Ίδρυμα Κώστα και Ελένης Ουράνη, 2010). Το περιοδικό αυτό, το οποίο κυκλοφόρησε συνολικά σε 43 τεύχη, υπήρξε το σημαντικότερο και «εγκυρότερο» από τα έντυπα που κυκλοφόρησαν κατά την περίοδο της μεταξικής δικτατορίας, από τον Σεπτέμβριο του 1937 έως τον Μάρτιο του 1941. Στο κείμενό του ο Δ.Μ. παρουσιάζει την εξόχως υποδειγματική στην σύνθεση και παρουσίαση της ύλης, εργασία του Γιώργου Ανδρειωμένου, που καλύπτει ένα σημαντικό κενό στον χώρο της νεοελληνικής γραμματολογίας.

Στο τέταρτο κείμενο: «Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΕΗΣ ΚΑΙ ΤΑ ΤΑΞΙΔΙΩΤΙΚΑ ΙΔΕΟΓΡΑΜΜΑΤΑ ΤΟΥ», ο Δ.Μ. με αφορμή το τελευταίο βιβλίο του ποιητή και διπλωμάτη Γιώργου Βέη, Παντού (εκδ. Κέδρος, 2015), κάνει μια εξαιρετική προσέγγιση στην ταξιδιωτική λογοτεχνία. Ξεκινώντας από το έτος 1927, οπότε εγκαινιάστηκε η σειρά Ταξιδεύοντας του Νίκου Καζαντζάκη, περνά στους έλληνες πεζογράφους που ασχολήθηκαν με το «travel writing»: Ι. Μ. Παναγιωτόπουλο, Κώστα Ουράνη, Ηλία Βενέζη, Στρατή Μυριβήλη Πέτρο Χάρη και καταλήγει στα επτά ταξιδιωτικά βιβλία του Γιώργου Βέη, (το  πρώτο το 1999), τοποθετώντας τον στους σημαντικότερους ταξιδιωτικούς συγγραφείς της γενιάς του, ο οποίος αποτυπώνει ποιητικά την περιπλάνηση στις διπλωματικές του τοποθετήσεις.

Το πέμπτο κείμενο: «H ''ΥΠΟΥΛΟΣ ΘΩΠΕΙΑ'' ΤΗΣ ΔΥΣΗΣ» αναφέρεται στο βιβλίο της Λένας Διβάνη Η «ύπουλος θωπεία», Ελλάδα και ξένοι, 1821-1940 (Καστανιώτης, 2014). Με σύγχρονους παραλληλισμούς, ο Δ.Μ., φωτίζει την κεντρική ιδέα του βιβλίου, που είναι η διεστραμμένη στροφή της Ελλάδας στην Δύση, που «μπορεί η μόνιμη επιδίωξη της Δύσης να ήταν πάντα να μας χωρέσει “στα δικά της παπούτσια”, όπως δήλωσε κάποτε ο Οδυσσέας Ελύτης, αλλά το πραγματικό ερώτημα είναι», όπως καταλήγει στο τέλος του κειμένου, «αν εμείς επιχειρήσαμε ποτέ σοβαρά να βαδίσουμε με τα δικά μας».

Στο έκτο κείμενο: «ΣΥΝΟΜΙΛΩΝΤΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗ», αναφέρεται, με αφορμή την τέταρτη έκδοση του 2002,  στο βιβλίο του Μάνου Ελευθερίου Η Αγρυπνία για το σκοτεινό τρυγόνι στην εκκλησία του προφήτη Ελισαίου (εκδ. Καστανιώτη). Σκοτεινό τρυγόνι αυτοαποκαλείται ο ίδιος ο Παπαδιαμάντης σ’ ένα ποίημα «προς τη μητέρα του», γραμμένο στην πίσω σελίδα επιστολής που έστειλε στον πατέρα του από την Αθήνα στις 18 Απριλίου 1874. Όπως γράφει σε αυτό ο Δ.Μ. «Ο Ελευθερίου το 1974, μετά από ένα ατύχημα, πήρε άδεια από τη δουλειά του και πήγε για ανάρρωση στην Αίγινα και τον Πόρο, έχοντας στις αποσκευές του δύο τόμους διηγημάτων του Παπαδιαμάντη και την αλληλογραφία του που είχε επιμεληθεί και εκδώσει ο Οκτάβιος Μερλιέ, το 1934. Κλείστηκε σ’ ένα δωμάτιο κι έγραφε ασταμάτητα. Το αποτέλεσμα αυτής της σπουδής του το κοινοποίησε την επόμενη χρονιά με την έκδοση της πρώτης γραφής της Αγρυπνίας το 1975. Συνέχισε να δουλεύει το κείμενο, και το 1980 παρουσίασε μια δεύτερη γραφή της συλλογής, αναθεωρημένη και συμπληρωμένη. Είκοσι περίπου χρόνια αργότερα, επανέρχεται με μια νέα έκδοση αναθεωρημένη και κατά τον ίδιο οριστική πλέον». Η Αγρυπνία είναι ένας φόρος τιμής και συγχρόνως μια παραληρηματική, αλλά κατανυκτική συνομιλία του Μάνου Ελευθερίου με τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη. Η κατάθεση του Δ.Μ. δεν είναι μόνο η παρουσίαση μιας σημαντικής εργασίας του πεζογράφου- ποιητή- στιχουργού Μάνου Ελευθερίου, αλλά η ευσύνοπτη και άκρως παιδευτική, περιεκτική προσέγγιση του έργου του Παπαδιαμάντη, που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από έναν ώριμο φιλόλογο.

Το έκτο κείμενο: «ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΜΕΡΗΣ Ο ΜΑΝΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ», αφορά σε μια συνομιλία του Δ.Μ. με την Όλγα Σελλά για το περιοδικό ΔΙΑΒΑΖΩ, τ.463 (Μάιος 2006). Σε αυτό αφορμή αποτέλεσε το μυθιστόρημα Η γυναίκα που πέθανε δυο φορές (εκδ. Μεταίχμιο) του Μάνου Ελευθερίου, που έχει ως θέμα τη δολοφονία της ηθοποιού Ελένης Παπαδάκη από την Αριστερά μετά τα Δεκεμβριανά. Στο κείμενο τίθεται το ζήτημα της αντικειμενικότητας του Ελευθερίου, αλλά πολύ περισσότερο ο προβληματισμός για το κατά πόσο η λογοτεχνία μπορεί να αποδώσει την ιστορική αλήθεια και μάλιστα για ένα γεγονός τόσο αμφιλεγόμενο. Είναι σίγουρο ότι ο αναγνώστης του Δ.Μ. διαβάζοντας το κείμενο αυτό, θα σπεύσει να διαβάσει το βιβλίο του Ελευθερίου.

Το όγδοο κείμενο: «ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ: ΡΥΘΜΙΣΤΙΚΟΣ ΚΑΝΟΝΑΣ ΤΗΣ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΡΑΜΜΑΤΟΛΟΓΙΑΣ», αποτελεί δοκίμιο - πρότυπο, που πρέπει να διαβαστεί από κάθε μαθητή - φοιτητή - μελετητή της νεοελληνικής φιλολογίας,  τόσο για τα πλήρη βιοεργογραφικά στοιχεία που δίνει για το νομπελίστα ποιητή, όσο και για την πρότασή του να ερευνηθεί η επίδραση που εξακολουθεί να ασκεί το έργο του στο ελληνικό ιδιαίτερα αναγνωστικό κοινό, και  στην κατοπινή ποιητική δημιουργία.

Το ένατο κείμενο: «ΟΨΕΙΣ ΤΟΥ ΑΛΕΞΗ ΖΗΡΑ», αναγνώστηκε κατά τη βράβευση του Αλέξη Ζήρα, στις 29 Μαΐου 2012, με το ετήσιο βραβείο δοκιμίου για το έτος 2011, του Ελληνικού Κέντρου P.E.N. Τα δοκιμιακού χαρακτήρα μελετήματα του Αλέξη Ζήρα, που περιλαμβάνονται στο βιβλίο του  Όψεις της Κυπριακής Πεζογραφίας, 1900-2000 (εκδ. Αίπεια / Σπίτι της Κύπρου & Πάπυρος), αποτελούν την αφορμή μόνο για το Δ.Μ. για να θέσει τους προβληματισμούς του, όπως είναι «Το ζήτημα της ταυτότητας ή των ορίων της κυπριακής λογοτεχνίας», καθώς επίσης και κατά πόσο «Η κυπριακή λογοτεχνία αποτελεί ένα “απλό” παρακλάδι των ελλαδικών γραμμάτων ή μήπως, διατηρώντας έναν κάποιο διάλογο με αυτά, αποτελεί μια αυτόνομη οντότητα που περισσότερο απομακρύνεται παρά πλησιάζει το εθνικό κέντρο;». Στο τέλος συνθέτει το προφίλ του ίδιου του δημιουργού τους. Έτσι «το κριτικό, γραμματολογικό, μεταφραστικό και ποιητικό έργο» του Αλέξη Ζήρα,  υπηρετεί την «αταλάντευτη και αδιαπραγμάτευτη  πίστη στην  ενεργό συμμετοχή στο κοινωνικό, στο πολιτικό και στο πολιτισμικό γίγνεσθαι».

Το ενδέκατο κείμενο: «”ΕΡΩΣ ΘΑΝΑΤΟΥ'' ΓΙΑ ΤΟΝ ΙΩΑΝΝΗ ΣΥΚΟΥΤΡΗ», γράφτηκε με αφορμή το βιβλίο του Τάκη Θεοδωρόπουλου, Βερονάλ (εκδ. Μεταίχμιο, 2015). Σε αυτό ο Δ.Μ. μας δίνει στοιχεία για τη ζωή και το έργο του διαπρεπή φιλολόγου και διανοούμενου Ιωάννη Συκουτρή, ο οποίος γεννημένος στη Σμύρνη το 1901, προσπάθησε να δείξει τον δρόμο στους Νεοέλληνες να προσεγγίσουν την αρχαία ελληνική γραμματεία, απορρίπτοντας την τυπολατρία και τη σχολαστικότητα, έχοντας σαν πρότυπο τον Πλάτωνα, τον υψηλότερο και καθαρότερο εκπρόσωπο του ελληνικού λόγου. Η αυτοκτονία του δε με μεγάλη δόση του ισχυρού ηρεμιστικού Βερονάλ, το Σεπτέμβριο του 1937, αποτελεί την έμπνευση για το βιβλίο του Θεοδωρόπουλου.

Το δωδέκατο κείμενο: «Ο ΝΙΚΟΣ ΚΑΒΒΑΔΙΑΣ ΣΤΟΝ 21ο ΑΙΩΝΑ», αποτελεί μια ελεγεία στην κρυπτική ποιητική γραφή ενός από τους σημαντικότερους Έλληνες ποιητές του 20^ου αι.

Στο δέκατο έκτο κείμενο: «Ο ΝΙΚΟΣ Κ. ΚΥΡΙΑΖΗΣ ΚΑΙ ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ» , ο Δ.Μ. καταπιάνεται με το ιδιαίτερο είδος του ιστορικού μυθιστορήματος και τα είδη του: «το παραδοσιακό, το οποίο κινείται στο πλαίσιο και τα δεδομένα του 19ου αιώνα, και αυτό που ονομάζεται στη φιλολογία «ιστοριογραφική μετα-μυθοπλασία». Αφορμή του το τελευταίο βιβλίο του Νίκου Κυριαζή: Ο κώδικας του αυτοκράτορα (Καστανιώτης 2011), ο οποίος αποτελεί μετρ του είδους, καθώς το υπηρετεί με συνέπεια την τελευταία δεκαπενταετία. «Τα  ενδιαφέροντα του Κυριαζή»,  σημειώνει ο Δ.Μ., «εκτείνονται από την αρχαία ελληνική ιστορία μέχρι τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, και από θέματα ναυτικού πολέμου κατά τον 17ο, 18ο και 19ο αιώνα μέχρι την ινδική επανάσταση και την ισλαμική τρομοκρατία».

Στο δέκατο όγδοο κείμενο: «O ΔΟΚΙΜΙΑΚΟΣ ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΔIONYΣΗ ΜΑΓΚΛΙΒΕΡΑ», ο Δ.Μ. διασαφηνίζει τον ειδολογικό προσδιορισμό του «τι είναι δοκίμιο», και το αντιδιαστέλλει με την «πραγματεία», σε μια φιλολογική  προσέγγιση, που κανένας υποψήφιος στην τριτοβάθμια εκπαίδευση δεν θα πρέπει να μείνει χωρίς να τη διαβάσει. Με αφορμή το βιβλίο του Διονύση Μαγκλιβέρα: Μέτρα Ευθύνης, 1998, πλάθει το προφίλ του δοκιμιογράφου, που όπως λέει «είναι, ταυτόχρονα, πολίτης της χώρας του και πολίτης του κόσμου, καθώς έχει τη δυνατότητα να πραγματεύεται, διεισδυτικότερα και σφαιρικότερα, ποικίλα θέματα: φιλολογικά, φιλοσοφικά, αισθητικά, κοινωνικά, ιστορικά, πολιτιστικά κ.ά., με προσωπική ευθύνη και μέθεξη στα πάθη του κόσμου». Θα συμφωνήσω μάλιστα με την πρόταση του Δ.Μ. να  επιλεγούν τα βιβλία του Μαγκλιβέρα «ως ένα από τα πρώτα και καλύτερα υποδείγματα νεοελληνικού λόγου, για να ενισχύσουν το ταλαιπωρημένο μάθημα της έκθεσης».

Στο δέκατο ένατο κείμενό του: «ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΜΑΡΗ ΜΕ ΨΥΧΟΓΡΑΦΗΜΑΤΑ», ο Δ.Μ. προσπαθεί να αποκαταστήσει την τιμή του αστυνομικού μυθιστορήματος εξετάζοντας σε βάθος τις αρετές του έργου του Γιάννη Μαρή (1916-1979).

Στο εικοστό πρώτο κείμενο : «ANΔΡΕΑΣ ΡΗΓΟΠΟΥΛΟΣ: «ΑΚΤΙΒΙΣΤΗΣ» ΚΑΙ «ΔΗΜΟΣΙΟΣ ΔΙΑΝΟΟΥΜΕΝΟΣ» ΤΟΥ 19^ου αι.», ο Δ.Μ. παρουσιάζει μια από τις μεγαλύτερες πνευματικές και πολιτικές φυσιογνωμίες του 19ου αιώνα, τον Πατρινό ευπατρίδη, κοσμοπολίτη, διανοούμενο και πατριώτη, Ανδρέα Ρηγόπουλο (1821-1889), με αφορμή το βιβλίο του Νίκου Μπακουνάκη Μια στιγμή της Ευρώπης στην Ελλάδα του 19ου αιώνα. Ο λόγος, η εικόνα, ο μύθος του Ανδρέα Ρηγόπουλου (εκδ. Πόλις, 2008). Αυτόχειρας και αυτός της ρομαντικής γενιάς, δημιούργησε ο ίδιος ένα μύθο γύρω από το πρόσωπό του. Ο Μπακουνάκης «ανασυνθέτει τη βιογραφία του Ρηγόπουλου και της εποχής του, καταγράφοντας το κοινωνικό, διανοητικό και πολιτικό κλίμα της Ελλάδας και της Ευρώπης μέσα από ανέκδοτες και εκδομένες πηγές», όπως λέει ο Δ.Μ.

Στο εικοστό δεύτερο: «ΤΑ ΠΟΛΛΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΤΟΥ ΙΑΝΟΥ. ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΝΤΕΛΟΠΟΥΛΟΣ: ΑΠΟ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΟΣ ΕΩΣ ΙΣΤΟΡΙΟΓΡΑΦΟΣ», ο Δ.Μ. κάνει το εργογραφικό προφίλ ενός από τους παραγωγικότερους εκδοτικά Έλληνες βιβλιογράφους, που τόσο με το βιβλίο του Νεοελληνικά φιλολογικά ψευδώνυμα, το οποίο βραβεύτηκε από την Ακαδημία Αθηνών, όσο και με το τελευταίο: Υπόθεση Wiril. Επεισόδιο Πολέμου. Χίος 7 Φεβρουαρίου 1944 (εκδ. άλφα πι, Χίος 2012), που πραγματεύεται ένα άγνωστο περιστατικό του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, που συγκλόνισε τη Χίο, τεκμηριώνει  την πνευματική πολυπραγμοσύνη του Ντελόπουλου και μας διδάσκει ότι η ιστορία δεν είναι κατ’ ανάγκη αποκρουστική.

Ακόμα ένα κείμενο του Δ.Μ. κάνει αναφορά στον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη. Το εικοστό τρίτο: «Ο ΔΙΕΙΣΔΥΤΙΚΟΣ ΑΝΑΤΟΜΟΣ ΤΗΣ ΤΑΡΑΓΜΕΝΗΣ  ΨΥΧΗΣ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ». Το βασικό του ερώτημα: «Αλήθεια, διαβάζεται ο Παπαδιαμάντης σήμερα;», απαντάται με μια ρητορική ερώτηση: «πώς διδάσκεται ο Παπαδιαμάντης στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση;». Έτσι ο προβληματισμός του Δ.Μ. που «δεν αφορά μόνο τη δεξίωση του παπαδιαμαντικού έργου,  αλλά γενικότερα τον τρόπο πρόσληψης του λογοτεχνικού έργου από τις νεότερες γενιές», αποκτά από μόνος του την αξία του για όσους εν δυνάμει  ταγούς της εκπαίδευσης έχουν την τύχη να διαβάσουν το κείμενό του.

Ένα ακόμα κείμενο για την ποίηση, το εικοστό πέμπτο: «ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΕΝΑΝ ΠΟΙΗΤΙΚΟ ΛΟΓΟ», έχει σαν αφορμή την κυκλοφορία του βιβλίου της Έλλης Φιλοκύπρου, Παλαμάς, Καρυωτάκης, Σεφέρης, Ελύτης, Η διαρκής ανεπάρκεια της ποίησης (εκδ. Ελληνικά Γράμματα, 2006). Σε αυτό ο Δ.Μ. εκτός από την προσέγγιση του ίδιου του βιβλίου, δράττεται της ευκαιρίας να επεξηγήσει τι είναι σαν συγγραφικό είδος η μονογραφία και έτσι να βάλει ακόμα ένα λιθαράκι στο ρόλο του εν δυνάμει παιδαγωγού.

Το τελευταίο μη ζακυνθινό κείμενό του, το εικοστό έβδομο: «ΛΥΡΙΚΗ ΣΚΗΝΟΓΡΑΦΙΑ ΟΜΟΡΦΙΑΣ ΚΑΙ ΜΑΤΑΙΟΤΗΤΑΣ», αναφέρεται στα πέντε θεατρικά πεζοποιήματα που ο Γιώργος Χρονάς κατέθεσε στην Κίτρινη Όχθη Β΄. Άλλη μία πολυσύνθετη προσωπικότητα των ελληνικών γραμμάτων ο Γιώργος Χρονάς, ψυχή του περιοδικού «Οδός Πανός» και των ομώνυμων εκδόσεων, γίνεται στην πένα του Δ.Μ. «έγκυρος κοινωνιολόγος», κάνοντας μία εις βάθος προσέγγιση κειμένων που προορίζονται για τη θεατρική σκηνή.

Κυρίες και Κύριοι,

Αν μετά από όσα σας είπα δεν σπεύσετε να προμηθευτείτε το βιβλίο του Δ.Μ. τότε θα έχω πραγματικά αποτύχει. Θα κρατήσω ωστόσο την ηδονή της ανάγνωσής του για παρηγοριά, αν και πιστεύω ότι τα δικά μου υποκειμενικά κριτήρια, μετατράπηκαν τελικά σε αντικειμενικά, μετά από όσα ακούσατε και σίγουρα θα θέλετε να το κάνετε δικό σας.

Κρατάω για το τέλος και κάτι που το θεωρώ πάρα πολύ σημαντικό και δεν σχετίζεται με το περιεχόμενο, αλλά με την αισθητική του. Φιλοτεχνημένο στο ατελιέ του Εκδοτικού Οργανισμού ΠΑΠΥΡΟΣ, έχει άρτια εμφάνιση και από τα Περιεχόμενα έως και το Ευρετήριο, δείχνει την προσοχή που έχει επιδείξει και σ’ αυτό ο Δ.Μ.

Και ακριβώς είναι η μορφή του: μικρό, ξεκούραστο στην ανάγνωση, με μεγάλη ευανάγνωστη γραμματοσειρά, χωρίς περιττά κενά, με λιτό εξώφυλλο σε θερμά χρώματα, ένα βιβλίο που σε τραβάει να το ξεφυλλίσεις. Και το βάρος του μικρότερο από ένα i-pad! Αν αποφασίσουμε να συμπεριλάβουμε στα ανά χείρας προσωπικά μας είδη τέτοιους μικρούς θησαυρούς, ίσως η ζωή μας ζεσταθεί με την φλόγα του πνεύματος και καταφέρουμε να διώξουμε μακριά την ψυχρότητα της καθημερινότητας που άλλοι μας έχουν αναγκάσει να ζούμε.

Σας ευχαριστώ που με ακούσατε!