Κυριακή 29 Σεπτεμβρίου 2019

«Το ΚΙΤΡΙΝΟ ΥΠΟΒΡΥΧΙΟ της Σεμίνας αναδύεται στη Ζάκυνθο», Κόκκινος Βράχος, 28-9-2019.


Αγαπητοί Φίλοι,

Σαν άνθρωπος που λατρεύω τα βιβλία και που μέσα στη δίνη της μέρας πάντα θα βρω λίγο χρόνο να αποτραβηχτώ, για να βυθιστώ στις σελίδες κάποιας φανταστικής ή πραγματικής ιστορίας, θα σας εκμυστηρευτώ ότι το βιβλίο της Σεμίνας ανήκει στη σφαίρα εκείνων των αναγνωσμάτων, που μόνο αποτραβηγμένος στην ζεστή σου γωνιά δεν σου επιτρέπει να μείνεις.
Αντίθετα σε αναστατώνει και σε λίγο βρίσκεσαι να ψάχνεις αρειμανίως στο κινητό σου τραγούδια και πρόσωπα, να αναπολείς θεατρικές παραστάσεις και τηλεοπτικές εκπομπές, να ξεφυλλίζεις αγαπημένα βιβλία και ξεχασμένα περιοδικά και να δακρύζεις μπροστά από φωτογραφίες φίλων που έχουν χαθεί, παιδιών/μαθητών που δεν σε έχουν πάρει για μέρες/βδομάδες τηλέφωνο και πόλεων που σε σημάδεψαν ανεπανόρθωτα και νομίζεις πως έκλεισες όλους τους λογαριασμούς σου μαζί τους.
Το πιο παράξενο που μου συνέβη: σε μια αναφορά της Σεμίνας για την παιδική φίλη-συμμαθήτρια, ένα «πολύτιμο πλάσμα στον πλανήτη», όπως γράφει, που μαζί της μοιράστηκε τόσες και τόσες αλληλέγγυες στιγμές, έπιασα τον εαυτό μου να κάνει αναζήτηση στο facebook, το όνομα μίας παλιάς, από 40ετίας και βάλε, χαμένης, πλην όμως επιστήθιας, παιδικής φίλης. Το γεγονός ότι ο παγκόσμιος ιστός μου έφερε το ξεχασμένο από δεκαετίες μουτράκι της, μεγαλωμένο πια όσο το δικό μου, το ίδιο ωστόσο γλυκό και αυθάδικο, όπως το θυμόμουν, και να ξαναζήσω στιγμές από τα αθώα παιδικά μας παιχνίδια, το χρεώνω αποκλειστικά στη Σεμίνα.
Γιατί αυτό ακριβώς μου προκάλεσε η ανάγνωση του βιβλίου: μια βουτιά στις αναμνήσεις μου, μία βουτιά ψυχαναλυτική και συγχρόνως καθαρτήρια, μία βουτιά στον εαυτό μου μέσα από το πρίσμα της ένταξής σε ένα πολιτιστικοκοινωνικό και πολιτικό γίγνεσθαι, στο οποίο πλήθος πρόσωπα έπαιξαν το ρόλο τους σ’ αυτό που είμαι εγώ σήμερα…
Οι διηγήσεις της Σεμίνας λοιπόν σπάνε τη συνήθη γραμμή του χρόνου: παρελθόν – παρόν – μέλλον, κι ακολουθούν, όχι εδώ το «χαμένο χρόνο» του λατρεμένου Προυστ, αλλά τον «ξανακερδισμένο», μέσα από ερωτικές απορρίψεις, επιτυχημένες  φιλίες , αγάπες, σχέσεις ζωής.
Μη μου ζητήσετε, αγαπητοί Φίλοι, να σας αναφέρω αναλυτικά, ονόματα, γεγονότα και καταστάσεις που περιγράφει.
Αυτό αντιβαίνει τη δική σας έλκυση ανάγνωσης του βιβλίου της.
Ο ρόλος μου την αποψινή βραδιά περιορίζεται στην κατάθεση της δικής μου ανάγνωσης, ανταποκρινόμενη στην πρόσκληση του «Γέρανου» και των «Βιβλιοπωλείων Μυλωνάς».
Και μέσα από αυτή σπεύδω να σας γνωρίσω ότι δύο άξονες επενδύουν τις ιστορίες του βιβλίου της: ο ένας είναι ο άξονας ο αυτοβιογραφικός, της προσωπικής ζωής, μέσα από την κατάθεση ψυχής που κάνει για την στενή της οικογένεια (μητέρα: Μάγδα, πατέρας: Τάσος, παιδιά: Κίρκη, Νικόλας) και ο άλλος, ο άξονας της επαγγελματικής. Ο τελευταίος, παρουσιάζει τα μυθικά πρόσωπα που έντυσαν διαχρονικά τις συνεντεύξεις της, αλλά κι εκείνα τα πρόσωπα με τα οποία συνομιλεί σε όλη τη διάρκεια της ζωής της, μυστικά και αθόρυβα, καταστρατηγώντας χρονικές συνέχειες, ταραγμένους αιώνες και εποχές, πεπερασμένες συμβάσεις και χωρικές απαγορεύσεις.
Και όλα αυτά, μέσα από μια έντονη διάθεση ψυχαναλυτικής  στάσης, που κριτικάρει τις επιλογές της και δεν διστάζει να ξεγυμνωθεί μέσα από τις λέξεις, αποκαλύπτοντας στον αναγνώστη τις πιο κρυφές της σκέψεις, ψέγοντας τον εαυτό της για τα λάθη του, καταθέτοντας έτσι μία εξομολόγηση ζωής και δίνοντας άφεση ακόμα και σε ανθρώπους που την πλήγωσαν ανεπανόρθωτα.
Κι ενώ καταγράφει το σύμπαν μυθικών για εμάς προσώπων, τα οποία  μέσα από την παντοδυναμία του μέσου που υπηρετούσε (ΤV), την έκαναν τμήμα ενός αμφιλεγόμενου σταρ σύστεμ, στο οποίο τελικά στέκεται κριτικά, απομυθοποιώντας το και αναγνωρίζοντας τη μεγάλη του ευθύνη σ΄ αυτό που βιώνουμε εμείς σήμερα, μέσα από τις σελίδες του βιβλίου της, αποκαλύπτεται το απλό κοριτσάκι, που πάλεψε με πάθος για το όνειρό του, και παραμένει έτσι, ακόμα και σήμερα, με την ίδια απλότητα και άγχος για το κάθε τι που καταπιάνεται.
Θα σταθώ μόνο σε δύο ονόματα που έχουν σχέση με το νησί μας: Χρήστος Νέγκας –Άγγελος Πυριόχος. Τα υπόλοιπα βρείτε τα μόνοι σας.
Επίσης βρείτε μου αυτό το «πήγε κιόλας 04:20», που γυρίζει και ξαναγυρίζει, σε τόσα διαφορετικά κεφάλαια του βιβλίου. Εκτός και αν θέλει η ίδια να μας εξηγήσει.
Πριν σας απελευθερώσω από την εκούσια ή ακούσια ακρόαση των λεγομένων μου, θα ήθελα να σταθώ σε δύο ακόμα στοιχεία του βιβλίου.
Το ένα είναι το εκπληκτικό εξώφυλλο του σκηνογράφου,  σκηνοθέτη, καθηγητή στη σχολή ΑΚΤΟ και πολλά άλλα, Πάρι Μέξη, που μέσα από τις πουαντιγιστικές απαρχές του εμπρεσιονισμού, μάς προτρέπει να διαβάσουμε το 438 σελίδων βιβλίο και στη συνέχεια να απομακρυνθούμε γρήγορα από αυτό για να συλλάβουμε το νόημά του, όπως μόνο έτσι μπορούμε να διακρίνουμε καθαρά το πρόσωπο της Σεμίνας, το οποίο συντίθεται από τα μικρά pixel της τηλεοπτικής οθόνης, που τρυπούν το πρόσωπο και τη ζωή της. Ένα πρόσωπο που για χρόνια ολόκληρα μας συντρόφευε μέσα από τον τηλεοπτικό μας δέκτη και που ακόμα και σήμερα τα γραπτά της την οδηγούν σ΄ αυτόν.
Το άλλο είναι φυσικά ο τίτλος του. Και δεν μπορώ να μην αναφερθώ τελειώνοντας σ΄ αυτόν, αφού με οδηγεί να απαντήσω στο σε ποιο λογοτεχνικό  είδος ανήκει το βιβλίο που  κρατάτε στα χέρια σας. Σπεύδω λοιπόν να σας απαντήσω ότι το «Κίτρινο Υποβρύχιο» φλερτάροντας με το είδος της «επιστημονικής φαντασίας», εισάγει ένα ιδιαίτερο είδος «αναγνωστικής φαντασίας» νέας κοπής.
Ας επιβιβαστούμε λοιπόν σ΄ αυτό και ας αφεθούμε στις περιπλανήσεις του.
Όποια στάση και αν διαλέξουμε θα έχει μουσική, χορό, τραγούδι, ποίηση, έντονη συγκινησιακή φόρτιση και πολλή πολλή αγάπη.