Οι ΕΠΕΜΒΑΣΕΙΣ του Χρήστου Μπάρλου: Παρουσίαση στο BARRAGE CULTURE: 3-8-2011

Άγγελος σε χρυσή σφαίρα, 2010, Πέτρα, ατσάλι, μπρούτζος (15χ10χ34 εκ.)

Αγαπητοί Φίλοι,

Η παρουσίαση μιας έκθεσης Γλυπτικής, μοιάζει κατά κάποιον τρόπο μ’ ένα ταξίδι: Ο ομιλητής κόβει το εισιτήριο, ταχτοποιεί τους επισκέπτες στα βαγόνια και τους ξεναγεί στα αξιοθέατα, φωνάζοντας κάθε τόσο για την επόμενη στάση!

Εμπεριέχει μ’ άλλα λόγια το χαρακτήρα της κατευθυνόμενης θέασης του κόσμου του Δημιουργού και κατά συνέπεια μιας προσέγγισης γεμάτης από κανόνες και ορολογίες.

Αυτό όμως, αγαπητοί Φίλοι, κατά τη γνώμη μου, αδικεί το έργο, αφού καλουπώνει τον επισκέπτη, και βάζει όρια στη δική του ερμηνεία, που λειτουργούν σαν φίλτρα παραπλανητικά.

Γι’ αυτό στην απόφασή σας, να βρεθείτε απόψε μαζί μας στο μαγικό χώρο του BARRAGE, για να δείτε τα έργα του Χρήστου Μπάρλου, που εμπεριέχει ήδη την πρώτη και βασικότερη επιλογή, δεν θα παρεισφρήσω.

Σαν επισκέπτης κι εγώ, θα ταξιδέψω στο τρένο της μαγικής του Τέχνης, την οποία είχα τη χαρά να γνωρίσω σε μια προσωπική επίσκεψη στο σπίτι του στο Ακρωτήρι και μέσα απ’ αυτή τη διαδρομή, να κυλήσω επάνω στις ράγες του τρένου του.

Γιατί πιστεύω ότι η Τέχνη του Χρήστου Μπάρλου δεν χρειάζεται συστατικές επιστολές και ξεναγούς, αφού, όπως γράφει ο Δημήτρης Πικιώνης στη  «Συναισθηματική Τοπιογραφία»: «περπατώντας επάνω σε τούτη τη γη, το πνεύμα μας ευφραίνεται από τους άπειρους συνδυασμούς των τριών διαστάσεων του Χώρου, που μας συντυχαίνουν κι αλλάζουν στο κάθε βήμα γύρω μας. Προσπερνούμε δίπλα σε τούτο το βράχο, τον κορμό του δέντρου ή κάτω από τούτο το θύσανο της φυλλωσιάς του. Και ανεβαίνουμε, κατεβαίνουμε μαζί με το έδαφος, απάνω εις τα κυρτώματά του, τους γήλοφους, τα όρη ή βαθιά μέσα στις κοιλάδες. Χαιρόμαστε την επίπεδη έκταση της πεδιάδος, μετρούμε τη γη με τον κόπο του κορμιού μας...»[i]

Ερμηνεία λοιπόν της ζακυνθινής φύσης που τον περιβάλλει, είναι η εικαστική δημιουργία του Χρήστου Μπάρλου, που η τύχη και η ζωή τον έριξε σ’ αυτό το «αλωνάκι».

 Κι αξιοπρόσεχτη η ερμηνευτική του γλώσσα, αφού σ’ αυτήν μπορούμε να εντοπίσουμε τις αρχετυπικές μορφές, που βλέπει γύρω του και εμπεριέχονται στο ξύλο, την πέτρα, το σίδερο.

Επιλέγει το λιγότερο βιασμένο από τον άνθρωπο, υγρό στοιχείο, και μέσα απ’ αυτό ανασύρει, τα ελάχιστα απομεινάρια, που απολιθώνουν την ουσία της ύπαρξης της ζακυνθινής φύσης και ψυχής.

Βλέπει σ’ αυτά όχι απλά ένα αντίγραφο ενός αληθινού αντικειμένου, ούτε ένα διακοσμητικό μοτίβο οσοδήποτε περιγραφικό, αλλά κάτι πιο ουσιαστικό κι αιώνιο: βλέπει έναν εσωτερικό ρυθμό με πολλαπλές διεξόδους διαφυγής & ανάγνωσης, που του επιτρέπουν να αισθανθεί τη δύναμη που περικλείεται στο κουκούτσι κάθε έμψυχου- άψυχου όντος.

Αδιάφορο εάν το format των έργων του είναι ένα κλειστό ή ανοιχτό σχήμα, η σύνθεση των κατασκευαστικών του στοιχείων, εκπορεύεται από ένα κέντρο και διαχέεται από μέσα προς τα έξω.

Γιατί ο Μπάρλος δεν αρχίζει το έργο του κοιτάζοντας το μοντέλο του.

Κοιτάζει πρώτα την πέτρα και η επιθυμία του ξεκινά από το να «βγάλει κάτι» από εκεί μέσα.

Και το πράττει, όχι κατατεμαχίζοντάς την, αλλά ΕΠΕΜΒΑΙΝΟΝΤΑΣ σ’ αυτήν, ψηλαφώντας την, χαράσσοντάς την και προσπαθώντας να βρει τι «ήθελε» να πει η ίδια η πέτρα. Αν από μέσα βγαίνει κάτι που θυμίζει ζώο, αντικείμενο ή ανθρώπινη μορφή, του φτάνει, και για να τη «δέσει», προσθέτει στοιχεία από σίδερο, μπρούτζο, χαλκό.

Έτσι τα έργα του γίνονται η «παγίδα», με το πιασμένο κιόλας θήραμα - το θήραμα είναι η εικόνα, που αποτελεί συνάμα και την αναπαράσταση και τα πράγματα που αναπαριστάνονται.

Με μνήμες από ένα παρελθόν αγνό, που πάντα ενυπήρχε γύρω του, δεν προσπαθεί  να φτιάξει μια γυναίκα από πέτρα, αλλά μια πέτρα που υποβάλλει τη γυναικεία μορφή.

Με τη φαντασία του, προσθέτει εξώγλυφα εγχάρακτα στοιχεία χρησιμοποιώντας συνθετικά υλικά, που δεν ενώνονται με την κύρια ύλη που επεξεργάζεται, ή πάλι καταλήγει σε ολόγλυφα έργα για να μας θυμίσει ότι πάντα ο άνθρωπος ΕΠΕΝΕΒΑΙΝΕ στη φύση, πάντα τη βίαζε, προσπαθούσε να την καταλάβει, την ερμήνευε, την φυλάκιζε, την εξόρκιζε…

Ψάρι, 2007, Πέτρα, μπρούτζος (67χ15χ25 εκ.)

Τα έργα του Μπάρλου έχουν δύναμη.

Παρ’ όλο το μικρό μέγεθός τους είναι στέρεα σχεδόν μνημειακά. Γιατί αντιμετωπίζει τις εικόνες που βλέπει σαν μια δύναμη που τη μεταχειρίζεσαι, όχι απλά σαν κάτι όμορφο που το κοιτάζεις.

Είναι η ίδια η δύναμη της ζακυνθινής φύσης, που όσο και αν ΕΠΕΜΒΑΙΝΟΥΜΕ σ’ αυτή, μας εμπεριέχει, διατηρώντας πάντα κάτι από τη στερεότητα και την απλότητα της πέτρας.

Ιδανικός τόπος για την περιπέτεια του ταξιδιού μας στον κόσμο της Τέχνης του Χρήστου Μπάρλου το BARRAGE, που τολμά και ανοίγει τις πόρτες του για πρώτη φορά σε μια ατομική έκθεση Γλυπτικής.

Και οι ΕΠΕΜΒΑΣΕΙΣ του γλύπτη γίνονται ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ του BARRAGE CURTURE στην ντόπια εικαστική πραγματικότητα, που τον τελευταίο καιρό συνεχίζει να μας εκπλήσσει ευχάριστα με την ποιότητα, την πρωτοτυπία και την άρτια οργάνωση των εκθέσεων που φιλοξενεί.

Πριν σας καλέσω να επιβιβαστούμε όλοι μαζί στο τρένο για το ταξίδι στο κόσμο της Τέχνης του Χρήστου Μπάρλου, και πριν δώσω το λόγο στον ίδιο το Δημιουργό για να κάνει και ο ίδιος ένα καλωσόρισμα, θα ήθελα να καταθέσω τη μεγάλη μου ΧΑΡΑ γι’ αυτό το ξεχωριστό  που γίνεται σήμερα εδώ, αλλά θα μου επιτρέψετε να μην σας αποκαλύψω το λόγο.

Είμαι σίγουρη πως θα το ανακαλύψετε μόνοι σας…

Σας ευχαριστώ!

 

Η παρούσα παρουσίαση δημοσιεύτηκε και στο βιβλίο μου "Από το Inlook στο Outlook", σελ. 269-271

---

[i] Δημήτρη Πικιώνη, Κείμενα, Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης, Αθήνα 1987, Συναισθηματική Νοημοσύνη, σ.73