H έκθεση του Χρήστου Μπάρλου στο ΠΟΡΤΟΚΑΛΙ: 8-3-2017

Παρακολουθώντας τη δουλειά του Χρήστου Μπάρλου τα τελευταία χρόνια και κυρίως εμβαθύνοντας στη χειρονομιακή προσπάθεια της τιθάσευσης φυσικών υλικών, όπως η πέτρα και το ξύλο, και στο δέσιμό τους με το σίδερο, τον μπρούτζο και το χαλκό, μια δουλειά που είχε σαν αποτέλεσμα την ανάσυρση πνευματικών στοιχείων μέσα από την σύγκρουση του Ανθρώπου με τα στοιχεία της Φύσης, ίσως και να πίστευε κανείς ότι, οποιαδήποτε άλλη ενασχόληση, μ΄ ένα άλλο είδος έκφρασης από το χώρο των εικαστικών τεχνών, θα ήταν περιττή.

Γιατί τι άλλο θα είχε να πει ένας Δημιουργός που κατάφερε μέσα από τη συγκεκριμένη τεχνική να ερμηνεύσει τη Φύση που τον περιβάλλει, εντοπίζοντας σ’ αυτήν τις αρχετυπικές μορφές, που απολιθώνουν την ουσία της ύπαρξης;

Κι όμως.

Έχοντας πλέον ολοκληρώσει την περιπλάνηση του βλέμματός του στον περιβάλλοντα χώρο και βγαίνοντας νικητής από την αναμέτρηση με τα στοιχεία της Φύσης, επιχειρεί με τη νέα του δουλειά μια ενδοσκόπηση.

Θα ήταν εύκολο για κείνον να εργασθεί με τα υλικά που ήδη γνώριζε. Επειδή όμως σε κάθε τι που κάνει, θέλει να δώσει το στοιχείο της αναμέτρησης, επιλέγει αυτή τη φορά τη Ζωγραφική για να δώσει τη νέα μάχη του.

Και μάλιστα Ζωγραφική μεγάλων διαστάσεων, μνημειακή. Ζωγραφική που αναδιατυπώνει τα εκφραστικά όρια μεταξύ των δύο μορφών Τέχνης: Γλυπτικής & Ζωγραφικής. Ζωγραφική που εγκαινιάζει το διάλογο με τις μορφές που εμπεριέχονται μέσα του.

Γιατί ο Χρήστος Μπάρλος με τη νέα του δουλειά στρέφεται στον εσωτερικό του κόσμο, στα οράματά του, στις μορφές που στοιχειώνουν τη σκέψη του.

Και καταφέρνει να τις εκφράσει με ένα τρόπο μοναδικό, χρησιμοποιώντας τα έντονα χρώματα των Φωβιστών ζωγράφων, πάνω σε μεγάλες επιφάνειες. Με μια εκφραστική που συναντάμε στην Ποπ Αρτ, οι μορφές του μάς κοιτάζουν κατ’ ενώπιον.

Τα έντονα μάτια τους, που παραπέμπουν στα πορτραίτα Φαγιούμ, περικλείουν ευαισθησία, τρυφερότητα, σκληρότητα, έρωτα, μουσικότητα, έντονη δύναμη.

Είναι οι γυναικείες μορφές που στοίχειωσαν τη σκέψη του και τώρα ήρθε η ώρα να γεννηθούν.

Είναι οι μορφές που τον πίεζαν σε όλη τη διάρκεια της προηγούμενης καλλιτεχνικής του πορείας και που απαλλαγμένες από κάθε είδους διδακτισμό, τον ωθούν στη δράση και στο συναίσθημα.

Ανοίγοντας το κουτί της Πανδώρας της Ψυχής του, κάνουν την εμφάνισή τους, Μούσες και Θεές μαζί, με πρόσωπα, στα οποία εμφαίνεται η χαρμολύπη της σχέσης τους με το Δημιουργό.

Πορτραίτα που αποκτούν ρόλο γυναικείου Ιανού, τον απελευθερώνουν από τη σχέση τους μαζί του και του δίνουν τη συγχώρεση που έχει ανάγκη για να συνεχίζει να ζει.

Και Ζωή για τον αυθεντικό Δημιουργό είναι η Τέχνη του.

Κάνοντας μια ανασκόπηση της καλλιτεχνικής του πορείας θα ισχυριζόμαστε, με απόλυτη πίστη, ότι όλη η προηγούμενη πορεία του ήταν απαραίτητη για να οδηγηθεί εδώ.

Και είναι τυχερός ο καλλιτέχνης που στη διάρκεια της Ζωής του φτάνει σ’ αυτή την στιγμή.

Πιο τυχεροί όμως είμαστε εμείς, οι θεατές του έργου του, που βλέπουμε πόσο σημαντικά πράγματα μπορούν να γεννηθούν μέσα από την καθαρτήρια πορεία της καλλιτεχνικής έκφρασης και δημιουργίας.

Και παίρνουμε δύναμη από αυτήν. Για να μπορούμε να συνεχίσουμε τη δική μας πορεία, πορεία πολλές φορές μοναχική, αλλά μένοντας πιστοί, όπως ο Δημιουργός, που θεώμεθα το έργο του, στις αξίες μας.

Δημοσιεύτηκε και στην εφημερίδα ΕΡΜΗΣ , στις 3-3-2017, αρ. φύλλου 5005.