«Angels and Demons» του Ωάννες (aka yiannis brouzos)

H γνωριμία μου με τον Γιάννη Μπρούζο (http://yiannisbrouzos.wixsite.com/oannes) έγινε στην έκθεση ζωγραφικής που οργάνωσε το Μουσείο Σολωμού και Επιφανών Ζακυνθίων, από 8 έως 30 Δεκεμβρίου 2017, με αφορμή τα 150 χρόνια από τη γέννηση του Γρηγορίου Ξενόπουλου. Σ’ αυτήν  ο Γιάννης συμμετείχε με τα έργα: «Τυχεροί και Άτυχοι» ( 35χ50 εκ.) και «Πλούσιοι και Φτωχοί» (50χ70 εκ.), μολυβοκάρβουνα σε χαρτί, εμπνευσμένα από τα ομώνυμα έργα του μεγάλου ζακυνθινού θεατρικού συγγραφέα.

Τότε εντυπωσιάστηκα από την τεχνική του, καθώς κατάφερε σε ελάχιστο χώρο να  μεταμορφώσει το χαρτί του σε θεατρικό σκηνικό και να παρουσιάσει, καταλύοντας την προοπτική, τα σημαντικά γεγονότα από την υπόθεση των δύο μυθιστορημάτων, να αναδείξει το πνεύμα του συγγραφέα και να συμβολοποιήσει τις μορφές και τις εσωτερικές αντιθέσεις που βίωναν.

Περισσότερο όμως από όλα με συγκίνησε η επαφή του με τους μαθητές του, καθώς όχι μόνο  τους ενθάρρυνε να φέρουν στο Μουσείο και δικά τους έργα για τον Ξενόπουλο, αλλά κυρίως γιατί διαπίστωσα ότι η σχέση του με τα παιδιά δεν ήταν εκείνη του απρόσιτου καθηγητή, αλλά του φίλου, του συμπαραστάτη, του πραγματικού παιδαγωγού. Και είδα για μία ακόμα φορά πόσο σημαντικό είναι ο δάσκαλος να είναι πραγματικά κοντά στους μαθητές του, αφήνοντας την καρέκλα της αυθεντίας και αγγίζοντας την ψυχή του εφήβου, τις ανησυχίες του και τους προβληματισμούς του…

Η έκθεσή του τώρα στο Al nur gourmet restaurant, στο Αργάσι, υπό την αιγίδα του ομίλου Unesco Zακύνθου, που αποτελείται από έξι παλιότερα έργα και οκτώ νέα, που δημιούργησε κατά την παραμονή του τα τελευταία δύο χρόνια εδώ, μου έδωσε την ερμηνεία, του γιατί ο Γιάννης είναι κοντά στους μαθητές του:

Επειδή διαλύει το Εγώ του, το κατακερματίζει, αφουγκράζεται την ατμόσφαιρα γύρω του, τον ήλιο, το φως, την άμμο, τη θάλασσα, γίνεται Ένα με το περιβάλλον και αφήνει το πνεύμα του ελεύθερο να  κυοφορήσει τους δαίμονες ή τους αγγέλους που κρύβονται μέσα του. 

Η μόνη παρρησία είναι η αλήθεια της ψυχής, που μεταμορφώνεται σε πλαστικό έργο, με άπειρες ραφές και ακίδες, αιχμηρή, ασταθής, ανισόρροπη και συγχρόνως στιβαρή, κραυγαλέα και σιωπηλή.

Και αυτή η αλήθεια είναι εκείνη που διαμορφώνεται από το περιβάλλον του όμορφου νησιού μας, του πληγωμένου από την τουριστική ανάπτυξη, που συγκινεί τον καλλιτέχνη και τον ενεργοποιεί να αναζητήσει τις δικές του αλήθειες και να τις εντάξει στη δική του συμπαντική σφαίρα.

Και γι’ αυτό ακριβώς ξεχωρίζει ο Γιάννης ως παιδαγωγός:  γιατί τολμάει να υψώσει τη δική του ευαισθησία σ’ αυτό που οι άλλοι θέλουν να παρουσιάσουν ως όμορφο, ελκυστικό, τουριστικά εμπορεύσιμο, οικονομικά συμφέρον. Θέτοντας μάλιστα και τη δουλειά του στην υπηρεσία του κοινού σκοπού για το Διονύση Προκόπη, μας δίνει ένα μάθημα εθελοντισμού.

Έτσι αναπόφευκτα σκεφτόμαστε πως αν ο καθένας μας υψώσει τη δική του αλήθεια, την δική του εκφραστική δυναμική στη λαίλαπα της σκουπιδοντυμένης τουριστικά ανθηρής θερινής μας μαγείας, ίσως έχουμε κάποια ελπίδα σωτηρίας.

Θα δούμε τους αγγέλους και τους δαίμονές μας και διαλύοντας το δικό μας Εγώ, θα οδηγηθούμε σ’ ένα σωστικό Εμείς, αφήνοντας πίσω μας εγωισμούς και ματαιοδοξίες.

Η τέχνη του Γιάννη Μπρούζου μας δίνει ένα καλό εφαλτήριο για σκέψη και προβληματισμό. Γι΄ αυτό ας την επισκεφτούμε μέχρι τις 22 Αυγούστου στο μαγικό χώρο του Al nur gourmet restaurant, στο Αργάσι.

Θα βγούμε όλοι κερδισμένοι.