«ΑΝΘΡΩΠΟΠΟΙΗΣΗ»,
πίνακες: Διονύσης Κωνσταντόπουλος – σενάριο: Δημήτρης Βανέλλης,
«Τα παιδικά χρόνια είναι δύσκολα, γεμάτα
αδικαιολόγητους φόβους, όπως ο φόβος για φανταστικά τέρατα κι ο φόβος για τη
γελοιοποίηση. Από λογοτεχνική άποψη δεν είναι συναρπαστικά, γιατί τα παιδιά,
εκτός από εξαιρέσεις είναι συνήθως λίγο βαρετά. Επιπλέον δεν έχουν δική τους
δύναμη, οι ενήλικοι αποφασίζουν γι’ αυτά, και μάλιστα το κάνουν άσχημα, τους
γεμίζουν το κεφάλι με τις δικές τους λανθασμένες ιδέες σχετικά με την
πραγματικότητα κι ύστερα τα παιδιά περνούν την υπόλοιπη ζωή τους προσπαθώντας
να ελευθερωθούν απ’ αυτές. Όμως η περίπτωση του Ντιέγο ντε λα Βέγα, του Ζορρό
μας, δεν ήταν τέτοια, γιατί από νωρίς έκανε ό,τι ήθελε».
Ιζαμπέλ Αλιέντε, Ζορρό, Η αρχή του θρύλου,
μετάφρ. Κλαίτη Σωτηριάδου, εκδ. Ωκεανίδα 2005, σελ.. 151
Ένα
καινούργιο βιβλίο που κυκλοφορεί την αρχή της νέας χρονιάς είναι σαν ένα
καινούργιο μωρό.
Το συνοδεύουν
οι ευχές, οι προσδοκίες, οι επιθυμίες και οι αγωνίες για το ταξίδι του στον
κόσμο των ενηλίκων, κυρίως όμως το συνοδεύει η χαρά των συντελεστών του, αφού
ένα προϊόν της φαντασίας, παίρνει σάρκα και μορφή και μπορεί να κρατηθεί πια
στα χέρια κάθε αναγνώστη, που θα επιλέξει να το γνωρίσει.
Έτσι
ένοιωσα κι εγώ όταν πήρα στα χέρια μου, τη δεύτερη μέρα του νέου χρόνου, το
βιβλίο με τίτλο «ΑΝΘΡΩΠΟΠΟΙΗΣΗ», του Διονύση Κωνσταντόπουλου και του Δημήτρη Βανέλλη.
Τα περισσότερα έργα του Διονύση τα ήξερα,
πριν ακόμα ασχοληθώ με το προλόγισμά του, αφού το καλοκαίρι ασχολήθηκα με την
παρουσίασή τους στο κοινό της Ζακύνθου, στην ομότιτλη έκθεση που πραγματοποίησε
στο Studio Art Ίριδα, από 18 – 27 Αυγούστου.
Επειδή
όμως έχω και το προνόμιο να γνωρίζω το δημιουργό τους, από την παιδική του
κιόλας ηλικία – ηλικία σταθμό, που καθορίζει την απαρχή της καλλιτεχνικά
διαμορφωμένης ψυχοσύνθεσης και σπερματικά σχεδόν γονιμοποιεί τη φαντασία και
τον οπλίζει με τα κατάλληλα εκφραστικά μέσα, η χαρά μου για το βιβλίο αυτό
είναι ακόμα πιο μεγάλη, καθώς μέσα από τη δουλειά του Διονύση μπορώ να
υποστηρίξω αυτό που πάντα πίστευα για την «καλλιτεχνική φύση».
Πιστεύω λοιπόν ότι ο άνθρωπος γεννιέται με
το θείο χάρισμα να ξεχωρίζει, μέσα από τη βιωμένη πραγματικότητα που μας
περιβάλλει, την «άλλη», αυτή στην οποία εγκατοικούν μυθικά πρόσωπα, αρχαίοι
θεοί και άγγελοι.
Και ο Διονύσης
Κωνσταντόπουλος, από την εποχή ακόμα που ζωγράφιζε στα περιθώρια των σχολικών
τετραδίων, τριαντάφυλλα, για τις συμμαθήτριες που αποτελούσαν το υποκείμενο του
πόθου του, είχε ξεχωρίσει γι’ αυτό το θείο χάρισμα, τη θεία πηγή που οδηγούσε
το χέρι του και τον έκανε να εκφράσει το συναίσθημά του, να τις εκπλήξει και
τελικά να τις συγκινήσει, αποκαλύπτοντας παράλληλα και αυτόν τον «άλλο» κόσμο.
Η ακαδημαϊκή
και επαγγελματική του πορεία στη συνέχεια, η οποία τον βοήθησε να δώσει
«εικαστική υπόσταση», δηλαδή σάρκα και οστά στην ιδιοτυπία των συγκινήσεων που
οδηγούσαν το χέρι του, υπηρετεί την ίδια «αποκαλυπτική» διαδικασία, ενώ
παράλληλα η ενασχόλησή του με τα κοινά και η υπερέκθεση στον πολιτικό στίβο,
λειτούργησε συμπληρωματικά στα βιώματά του και τον βοήθησε, ρουφώντας το
κοινωνικό γίγνεσθαι να το εκφράσει στα «ΑΝΘΡΩΠΟΠΟΙΗΜΑΤΑ» του. Η επαγγελματική και η πολιτική του ιδιότητα
έτσι, αντικατοπτρίζονται στο έργο του, το καθορίζουν, το μορφοποιούν και τον
βοηθούν να το μεταπλάσει σε εικαστική γλώσσα.
Με άριστη γνώση της τεχνικής στη σχεδιαστική αποτύπωση και με έντονη πάντα
κοινωνική συνείδηση, παρατηρεί και καταγράφει, πρώτα και κύρια με το
μολύβι-ραπιδογράφο του, τις σεισμικές δονήσεις που του προκαλούν οι τεκτονικές
αλλαγές που συμβαίνουν γύρω μας. Ως καλός αγωγός της εποχής μας, διαισθάνεται
ότι μόνο με την ταχύτητα της σχεδιαστικής αποτύπωσης θα καταφέρει να
αποκρυσταλλώσει τις αλλεπάλληλες κρίσεις που βιώνει ο σύγχρονος άνθρωπος.
Με τη βοήθεια δε του Δημήτρη Βανέλλη συντίθενται
σε ένα εικονοποιημένο σενάριο ή διαφορετικά σ’ ένα θεατροποιημένο κόμικ με
συνοχή, που παίρνει από το χέρι το θεατή και τον ξεναγεί στον δικό τους
ιδιαίτερο κόσμο.
Η πρότασή του
που διατυπώνεται με νεορεαλιστικά στοιχεία, αναγνωρίσιμα από το θεατή,
εμπεριέχεται στην εξής φράση: ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΟΛΥΠΛΟΚΟΙ. ΕΧΟΥΜΕ ΙΣΤΟΡΙΑ. ΕΧΟΥΜΕ
ΠΑΡΕΛΘΟΝ. ΖΟΥΜΕ ΕΝΑ ΖΟΦΕΡΟ ΠΑΡΟΝ. ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΟΜΩΣ ΝΑ ΧΤΙΣΟΥΜΕ ΕΝΑ ΚΑΛΥΤΕΡΟ
ΜΕΛΛΟΝ.
Η ελπίδα για το καλύτερο αύριο, είναι η
καλύτερη ευχή για τη νέα χρονιά που ξεκινάει και αυτό μπορούμε, κατά τη γνώμη μου, να το νοιώσουμε
ξεφυλλίζοντας την έκδοση, αφού σ’ αυτήν ενυπάρχουν μνήμες από καλές στιγμές και
μνήμες από κακές και είναι η μαγιά γι’ αυτό που θα αποφασίσουμε να χτίσουμε από
εδώ και πέρα.
Μέσα από τις
διηγήσεις του Δημήτρη Βανέλλη, ο Κωνσταντόπουλος μάς ταξιδεύει μοναδικά στον
δικό του φαντασιακό κόσμο, εμποτισμένο από τις λαϊκές δοξασίες, τους θρύλους και τη φιλοσοφία αρχαίων πολιτισμών. Ο
ελληνικός και ανατολικός πολιτισμός, στους οποίους εντοπίζει κοινά στοιχεία
μέσα από τη φιλοσοφία των: Ηράκλειτου – Πλάτωνα –Βούδα, αναδεικνύονται
οι κυρίαρχοι, με βάθος και πληρότητα, που ξεπερνά το ρηχό δυτικό, τεχνοκρατικό
πνεύμα, που κυριαρχεί και μας καταδυναστεύει σήμερα.
Αν
με ρωτούσατε, εάν τα έργα του Κωνσταντόπουλου θα μπορούσαν να μπουν σε ένα
μουσείο, θα σας απαντούσα με ειλικρίνεια ότι ναι, θα μπορούσαν να μπουν, και
όχι μόνο για την πρωτοτυπία της τεχνικής τους. Θα έμπαιναν γιατί εμπεριέχουν
διαχρονικούς συμβολισμούς και φιλοσοφικές ενορχηστρώσεις, που ξεπερνάνε
χρονικούς περιορισμούς, αφού μάς διδάσκουν ότι η πολυπλοκότητα της ιστορικής μας διαδρομής σαν λαού, δεν μπορεί
και δεν επιτρέπεται να κλείσει τόσο άδοξα όσο φαίνεται ότι γίνεται σήμερα. Και
αυτό θα γίνει με πολλούς τρόπους: εάν ενσκήψουμε στον κρυπτικό λόγο του
Ηράκλειτου (504π.Χ.-484π.Χ.), που μας μιλάει για τη Φύση, που σήμερα την
κακοποιούμε, θα γίνει εάν αφουγκραστούμε το θρόισμα από τις φτερούγες των
φτερωτών που κυκλοφορούν ανάμεσά μας, θα γίνει εάν αποδεχτούμε ότι είμαστε κομμάτι
ενός όλου, που ξεκινάει από την προϊστορική εποχή με τους μαχαιρόδοντες φτάνει μέσα από τη μαγική περιπέτεια της
Τέχνης, μέσα από τα έργα φωτισμένων «καλλιτεχνικών φύσεων» που μπορούν ακόμα να
μας εκπλήσσουν και να μας συγκινούν….
Πριν όμως
μπουν σε μουσείο, μπορούν να μπουν στο σπίτι μας, με όχημα την έκδοση αυτή που
καλό είναι να την προμηθευτείτε όλοι.
Και επιτέλους,
ας αφήσουμε τον καλλιτέχνη να κάνει αυτό που θέλει!
